Chronic Kidney Disease (CKD)is characterized by a gradual decline in kidney function due to loss of functional nephrons. The kidneys are responsible for regulating fluid equilibrium , acid base balance , and various electrolytes, as well as toxic substances removal and
hormone pr oduction. In advanced CKD stages, both kidneys are irreversibly damaged and electrolyte disturbances, fluid and toxic substances accumulation are observed ; consequently, patients in end stage kidney disease (ESKD) typically undergo renal replacement therap y either with hemodialysis ( HD ) or peritoneal dialysis PD ). Fluid overload in patients with ESKD is directly related to arterial hypertension, heart failure (CV) and left ventricular hypertrophy and contributes to increase d overall morbidity and mortalit y in this
population There are several methods used to assess the hydr ation stat us and achieve euvolemia . E u volemia is defined as water equilibrium between intracellular and extracellular space. In patients under HD , the following methods are more commonly used: clinical
examination (including measurement of blood pressure, assessment of peripheral edemas , dilatation of the jugular vein and lung auscultation), chest X ray, measurement of central venous pressure in patients carrying a central venous catheter, ultrasound examination (lung ultrasound, assessment of pericardial fluid and diameter of the inferior vena cava), bioimpedance, type B natriuretic peptide, relative plasma volume, hydrodensitometry and invasive techniques (pulmonary artery cathet erization, transesophageal aortic flow, etc.). On the other hand, in patients under peritoneal dialysis, the most common methods used are clinical examination, chest X ray, bioimpedance, ultrasound examination and type b natriuretic peptide. This article s ummarizes the various methods for estimating hydr ation
status in patients undergoing hemodialysis and peritoneal dialysis.
Η Χρόνια Νεφρική Νόσος XNN ) χαρακτηρίζεται από σταδιακή απώλεια της νεφρικής λειτουργίας, λόγω απώλειας μεγάλου αριθμού λειτουργικών νεφρώνων. Οι νεφροί είναι υπεύθυνοι για την ρύθμιση του ισοζυγίου υγρών, την οξεοβασική ισορροπία και την ισορροπία διαφόρων ηλεκτρολυτών, όπως επίσης την απομάκρυνση τοξικών ουσιών του μεταβολισμού και τέλος την παραγωγή ορμονών. Σε προχωρημένα στάδια ΧΝΝ , στα οποία και οι δύο νεφροί έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες , παρατηρούνται διαταραχές
ηλεκτρολυτών συσσώρευση περίσσ ε ια ς υγρών και τοξικών ουσιών, με συνέπεια οι ασθενείς σε τελικό στάδιο ΧΝΝ να υποβάλλονται είτε σε αιμοκάθαρση (ΑΜΚ) είτε σε περιτοναϊκή κάθαρση (ΠΚ). Η υπερφόρτ ω ση υγρών στους ασθενείς με ΧΝΝ τελικού σταδίου, σχετίζεται άμεσα με την αρτηριακή υπέρταση (ΑΥ), την καρδιακή ανεπάρκεια (ΚΑ) και την υπερτροφία της αριστερής κοιλίας και συμβάλλει σε αύξηση της συνολικής νοσηρότητας και θνησιμότητας σ’ αυτή την κατηγορία ασθενών. Υπάρχουν αρκετοί μέθοδοι
που χρησιμοποιούνται για την εκτίμηση της υδρικής κατάστασης και την επίτευξή της ευογκαιμίας. Η ευογκαιμία ορίζεται ως η φυσιολογική περιεκτικότητα ύ δατος ανάμεσα στο ν ενδοκυττάριο και εξωκυττάριο χώρο. Στους ασθενείς υπό αιμοκάθαρση συνήθως χρησιμοποιούνται η κλινική εξέταση (που περιλαμβάνει την μέτρηση της αρτηριακή ς
πίεση ς , τ ην εκτίμηση των περιφερικ ών οιδημάτων , τ η διάταση της σφαγ ί τιδ ας φλέβας κ αι τ η ν ακρόαση των πνευμόνων ), η ακτινογραφία θώρακος, η μέτρηση της κεντρικής φλεβικής
πίεσης σε ασθενείς που φέρουν κεντρικό φλεβικό καθετήρα, ο υπερηχογραφικός έλεγχος υπέρηχο ς πνευμόνων, εκτίμηση του περικαρδιακού υγρού και της διαμέτρου της κάτω
κοίλ ης φλέβας )), η βιοεμπέδεση, το νατριουρητικό πεπτίδιο τύπου β, ο σχετικός όγκος πλάσματος, η υδροπυκνομετρία και οι επεμβατικές τεχνικές (καθετηριασμός πνευμονικής αρτηρίας, διοισοφαγική αορτική ροή κ.λπ.). Από την άλλη, στους ασθενείς υπό περιτοναϊκή
κάθαρ ση, οι πιο συνηθισμένοι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι η κλινική εξέταση, η ακτινογραφία θώρακος, η βιοεμπέδεση, ο υπε ρ ηχογραφικός έλεγχος και το νατριουρητικό πεπτίδιο τύπου β. Αυτό το άρθρο συνοψίζει τους διάφορούς μεθόδους εκτίμηση ς της υδρικής κατά στασης σε ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση και σε περιτοναϊκή κάθαρση.
Βιβλιογραφία : σ. 46 - 56
56 σ.
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
