In a multimodal carriage contract, where goods are transported from place to place using two or more types of different means of transport, the liability of the carrier or the person ordering the transport in the event of damage occurring during transit is not regulated in a uniform manner in the domestic and international legal order.
In the national legal order, the legal framework governing single-mode transport (land, air or sea), both for domestic transport (the Civil Code and the Commercial Law for road transport, the Rail Transport Regulation, the Code of Aviation Law for air transport) as well as the ratified international treaties CMR for international road transport, COTIF-CIM for international rail transport, the Montreal Convention for international air transport, and the Hague-Visby Rules for domestic and international maritime transport, are also applicable for the purpose of determining the liability of the carrier and the ordering party of a combined transport operation, with the choice of the legal regime governing the part of the transport operation during which the damage occurred being a prerequisite for the application of the law.
International efforts to resolve the issue of determining liability in the multimodal transport of goods include the 1980 UN International Convention, which makes the Multimodal Transport Operator (MTO) contractually and non-contractually liable for any damage, irrespective of whether the damage was caused in any part of the transport. The UNCTAD/ICC rules developed by the International Chamber of Commerce are also widely used in shipping documents and, when incorporated into the multimodal transport document, regulate the liability of the MTO. Finally, the Rotterdam Rules include a pre- and post-carriage leg by establishing a single liability of the maritime carrier as well as liability for maritime negligence.
78 σ.
Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές
Στη σύμβαση συνδυασμένης μεταφοράς, όπου τα αγαθά διαμετακομίζονται από τόπο σε τόπο με την χρήση δύο ή περισσοτέρων ειδών διαφορετικών μεταφορικών μέσων, η αναζήτηση της ευθύνης του μεταφορέα ή του παραγγελιοδόχου της μεταφοράς σε περίπτωση επέλευσης ζημίας κατά τη διάρκεια της διαμετακόμισης, δεν ρυθμίζεται με ενιαίο τρόπο στην εσωτερική και στη διεθνή έννομη τάξη.
Στην εθνική έννομη τάξη, το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει την μονότροπη μεταφορά (χερσαία, εναέρια ή θαλάσσια), τόσο για τις εγχώριες μεταφορές (ο ΑΚ και ο ΕμπΝ για την οδική μεταφορά, ο ΚΑ.ΜΕ.Σ για τη σιδηροδρομική μεταφορά, ο ΚΑΔ για την αεροπορική μεταφορά) όσο και οι κυρωθείσες διεθνείς συνθήκες CMR για τη διεθνή οδική μεταφορά, COTIF-CIM για τη διεθνή σιδηροδρομική μεταφορά, η σύμβαση του Μόντρεαλ για τις διεθνείς αερομεταφορές, και οι Κανόνες Χάγης-Βισμπύ για τις εγχώριες και διεθνείς θαλάσσιες μεταφορές, τυγχάνουν εφαρμογής και για την αναζήτηση της ευθύνης του μεταφορέα και του παραγγελιοδόχου συνδυασμένης μεταφοράς, με νομολογιακό πρόκριμα την επιλογή του νομοθετικού καθεστώτος που διέπει το σκέλος της μεταφοράς κατά το οποίο επήλθε η ζημία.
Στις διεθνείς προσπάθειες για επίλυση του ζητήματος του καθορισμού της ευθύνης στη συνδυασμένη μεταφορά εμπορευμάτων εντάσσεται η Διεθνής Σύμβαση του ΟΗΕ του 1980, με την οποία το πρόσωπο του παραγγελιοδόχου της συνδυασμένης μεταφοράς (ΜΤΟ) ευθύνεται συμβατικά και εξωσυμβατικά για κάθε ζημία, ανεξάρτητα από τον εντοπισμό αυτής σε κάποιο σκέλος της μεταφοράς. Ευρείας χρήσης σε φορτωτικά έγγραφα τυγχάνουν και οι κανόνες UNCTAD/ICC που διαμόρφωσε το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο και εφόσον ενσωματώνονται στο έγγραφο συνδυασμένης μεταφοράς, ρυθμίζουν τα ζητήματα ευθύνης του παραγγελιοδόχου της συνδυασμένης μεταφοράς. Τέλος, οι κανόνες του Ρότερνταμ περιλαμβάνουν ρύθμιση για το σκέλος πριν και μετά τη θαλάσσια μεταφορά θεσπίζοντας ενιαία ευθύνη του θαλάσσιου μεταφορέα καθώς και ευθύνη για ναυτικό πταίσμα.
Democritus University of Thrace
