The purpose of this research is to provide answers to questions concerning women and their role in the DSE, the reasons and the way in which the memory of three (3) women was formed during the period of the Greek Civil War. Two of them, as children of fighters, fought with the Democratic Army of Greece. The first one, as an officer of the DSE, took part in many battles, the second, a daughter of left-wing Slavo-Macedonians born in Greece, initially offered her services at the "Rebel Hos-pital" that operated in a cave in Agathoto of Prespa and then undertook the obliga-tion to accompany to Czechoslovakia, children whose parents were already in the military or had died. Finally, the third one, is also a child of fighters, who was transferred to a “Total Institution” in Hungary because her parents were in the mountains. In the case of these women, memory plays a decisive role in the "construction" of their identity. Informants developed an official party memory and were "trained" by the party apparatus to select the events from the past that they should remem-ber or forget, a decisive process for their existence both then and now. This re-sulted in them incorporating into their subconscious, "the party collective subcon-scious" and forming a value-institutional memory, which "stopped" in the 1950s. During the narration, the institutional memory of these women contrasts with their individual memory and often presents "fissures" as the experience is rede-fined and repositioned, especially when this takes place several years after the lived experience. An important point to consider is the role of the Left in the con-struction of the official memory, how they managed it and the influence they ex-erted on the memory of these women.
Μεταπτυχιακή εργασία
Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν τις γυναίκες και το ρόλο τους στο ΔΣΕ, τους λόγους και τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε η μνήμη τριών (3) γυναικών κατά την περίοδο του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Οι δύο ως παιδιά μαχητών, αγωνίστηκαν με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος. Η πρώτη ως αξιωματικός του ΔΣΕ έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, η δεύτερη, κόρη αριστερών Σλαβομακεδόνων γεννημένη στην Ελλάδα, αρχικά προσέφερε τις υπηρεσίες της στο «Νοσοκομείο των Ανταρτών» που λειτουργούσε σε σπηλιά στο Αγκαθωτό της Πρέσπας και στη συνέχεια ανέλαβε την υποχρέωση να συνοδεύσει στην Τσεχοσλοβακία, παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν ήδη στρατευμένοι ή είχαν πεθάνει. Τέλος η τρίτη είναι και αυτή, παιδί αγωνιστών, το οποίο μεταφέρθηκε σε ολοπαγές ίδρυμα στην Ουγγαρία γιατί οι γονείς της ήταν στο βουνό.
Στην περίπτωση αυτών των γυναικών η μνήμη συντελεί καθοριστικά στην «κατασκευή» της ταυτότητάς τους. Οι πληροφορήτριες ανέπτυξαν μια επίσημη κομματική μνήμη και «εκπαιδεύτηκαν» από τον κομματικό μηχανισμό, να επιλέγουν τα γεγονότα του παρελθόντος που πρέπει να θυμούνται ή να ξεχνούν, μια διαδικασία καθοριστική για την ύπαρξή τους τόσο στο τότε όσο και στο τώρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ενσωματώσουν στο υποσυνείδητο τους, «το κομματικό συλλογικό υποσυνείδητο» και να διαμορφώσουν μια αξιακή – θεσμική μνήμη, η οποία «σταμάτησε» στη δεκαετία του 1950. Κατά την αφήγηση, η θεσμική μνήμη αυτών των γυναικών αντιδιαστέλλεται με την ατομική τους μνήμη και συχνά παρουσιάζει «ρωγμές», καθώς το βίωμα επαναπροσδιορίζεται και επανατοποθετείται, ιδίως όταν αυτή πραγματοποιείται αρκετά χρόνια μετά τη βιωμένη εμπειρία. Σημαντικό σημείο προς εξέταση αποτελεί ο ρόλος της Αριστεράς όσον αφορά την κατασκευή της επίσημης μνήμης, ο τρόπος με τον οποίο τη διαχειρίστηκε και η επιρροή που άσκησε στη μνήμη αυτών των γυναικών.
77 σ.
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
