Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει κάποιου είδους αναπηρία, η οποία, ανεξάρτητα από το εάν συνοδεύεται από κάποιο επιπλέον πρόβλημα υγείας, θέτει σημαντικούς περιορισμούς σε ποικίλους βασικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας με αποτέλεσμα τα άτομα με αναπηρίες να αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Ως συνέπεια των κοινωνικών κινημάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και, κυρίως, του διεθνούς αναπηρικού κινήματος, σήμερα έχουν συντελεστεί σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση της διασφάλισης των δικαιωμάτων των ΑμεΑ, τα οποία έχουν κατοχυρωθεί και μέσω της διεθνούς και εθνικής νομοθεσίας καθώς και μέσω διεθνών συμβάσεων.
Πιο αναλυτικά, στον τομέα της εργασίας, προωθούνται πολιτικές που ευνοούν την πρόσληψη ατόμων με αναπηρία και διασφαλίζουν ότι αυτά θα εργάζονται σε ασφαλή και υποστηρικτικά περιβάλλοντα, ενώ στον τομέα της εκπαίδευσης προωθείται ο θεσμός της συνεκπαίδευσης που βασίζεται στην ιδέα της από κοινού διδασκαλίας των μαθητών με και χωρίς αναπηρίες, όταν κάτι τέτοιο δεν καθίσταται αδύνατο από τη φύση της αναπηρίας του ατόμου.
Από την άλλη πλευρά, στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, ένας σημαντικός αριθμός μελετών έχει διερευνήσει την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία στις δομές υγείας, εντοπίζοντας τους βασικούς παράγοντες που λειτουργούν ανασταλτικά στην απρόσκοπτη πρόσβαση των ΑμεΑ στις υπηρεσίες υγείας που έχουν ανάγκη, δεδομένου και ότι, κατά κανόνα, χαρακτηρίζονται από αυξημένες ιατρικές ανάγκες.
Μέσα από τα στοιχεία που παρατίθενται στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης προκύπτει ότι σήμερα, παρότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των ΑμεΑ και της διαμόρφωσης των κατάλληλων συνθηκών ώστε αυτά να μπορούν να απολαμβάνουν ισότιμη πρόσβαση σε βασικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως η απασχόληση, η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη, ωστόσο η ουσιαστική ισότητα δεν έχει επιτευχθεί αφού τα άτομα με αναπηρίες εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπα με σημαντικούς περιορισμούς και διακρίσεις.
63
Μέσα από τη διεθνή έρευνα έχει διαπιστωθεί ότι βασικό παράγοντα για την άρση των διακρίσεων κατά των ΑμεΑ αποτελεί η υιοθέτηση θετικών στάσεων και αντιλήψεων απέναντι στην αναπηρία, κυρίως εκ μέρους των ατόμων που είναι επιφορτισμένα με την υποστήριξη των ατόμων αυτών, όπως οι εκπαιδευτικοί και οι φυσικοθεραπευτές, καθώς και ότι η προσωπική συναναστροφή με ΑμεΑ συμβάλλει καθοριστικά στην έκφραση θετικών στάσεων.
Τέλος, αναφορικά με τα βιοηθικά ζητήματα που προκύπτουν σε σχέση με την υγειονομική περίθαλψη των ΑμεΑ, προκύπτει ότι η επίλυσή τους δεν επιδέχεται επιφανειακή προσέγγιση αλλά ένα σύνθετο και συνολικό διάλογο, στον οποίο θα πρέπει, απαραιτήτως, να συμμετέχουν και οι εκπρόσωποι των ατόμων με αναπηρία.
Βιβλιογραφία : σ. 67 - 80
According to the World Health Organization, 15% of the world's population faces some kind of disability, which, regardless of whether it is accompanied by an additional health problem, places significant limitations in various basic areas of human activity, resulting in people with disabilities facing an increased risk of poverty and social exclusion. As a result of social movements for human rights and, above all, the international disability movement, significant steps have been taken today towards ensuring the rights of people with disabilities, which have been enshrined in international and national legislation as well as international conventions.
More specifically, in the field of employment, policies are promoted that favor the recruitment of people with disabilities and ensure that they work in safe and supportive environments, while in the field of education, the institution of inclusive education is promoted, which is based on the idea of teaching students with and without disabilities together, when this is not made impossible by the nature of the individual's disability.
On the other hand, in the field of healthcare, a significant number of studies have investigated the accessibility of people with disabilities to health structures, identifying the main factors that act as inhibitors to the unhindered access of people with disabilities to the health services they need, given that, as a rule, they are characterized by increased medical needs.
The data presented in the context of this study shows that today, although significant steps have been taken towards securing the rights of persons with disabilities and creating appropriate conditions so that they can enjoy equal access to key areas of human activity, such as employment, education and healthcare, substantive equality has not been achieved, since persons with disabilities continue to face significant restrictions and discrimination.
International research has found that a key factor in eliminating discrimination against persons with disabilities is the adoption of positive attitudes and perceptions towards disability, mainly by those responsible for supporting these individuals, such as teachers and physiotherapists, and that personal interaction with persons with disabilities contributes significantly to the expression of positive attitudes.
65
Finally, with regard to the bioethical issues that arise in relation to the healthcare of people with disabilities, it appears that their resolution does not lend itself to a superficial approach but rather to a complex and comprehensive dialogue, in which representatives of people with disabilities must necessarily participate.
80 σ.
Democritus University of Thrace
