«Οι νεκρικοί διάλογοι» του Αλεξάκη με τους Άλλους Από την εποχή του Ομήρου, ο θάνατος αποτελεί αντικείμενο λογοτεχνικής αναπαράστασης, είτε με τη μορφή της κατάβασης, ενός πραγματικού ή φανταστικού δηλαδή ταξιδιού στα έγκατα του Άδη, είτε μέσω ποικίλων λογοτεχνικών εκφράσεων που συνδέονται με τον Κάτω Κόσμο και τη μεταθανάτια ζωή, όπως, για παράδειγμα, μέσω των νεκρικών διαλόγων. Στο παρόν άρθρο, θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε το γεγονός ότι, στα «νεκροταφεία» της παγκόσμιας λογοτεχνίας, οι νεκροί δεν συνομιλούν μόνο μεταξύ τους, αλλά, ενίοτε, εφευρίσκουν δίαυλο επικοινωνίας και με όσους βρίσκονται εν ζωή. Με αφετηρία το μυθιστόρημα του Αλεξάκη Πριν, θα μελετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας δομεί τους δικούς του νεκρικούς διαλόγους και τις μεθοδολογικές αποκλίσεις ή συγκλίσεις σε σύγκριση με το έργο άλλων σύγχρονων πεζογράφων που κατέφυγαν σε αυτό το διαχρονικό λογοτεχνικό μοτίβο. Τέλος, θα διερευνήσουμε την υπόθεση ότι το ζήτημα της σχέσης μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και αυτού των νεκρών δεν έπαψε ποτέ να στοιχειώνει τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να τους ωθεί σε κοινούς εκφραστικούς τρόπους προκειμένου να εκφράσουν μια εσωτερική ή κοινωνική ανάγκη, εξού και το γεγονός ότι συγγραφείς ανά τον κόσμο επέλεξαν τον λογοτεχνικό τόπο της μεταθανάτιας ζωής, χωρίς να προκύπτει εμφανώς θέμα επιρροών.
(EL)
Depuis l’époque d’Homère ou peut-être avant, la mort a fait l’objet d’une intervention littéraire soit sous la forme de la catabase, autrement dit d’un voyage réel ou imaginaire vers l’Hadès soit à travers un certain nombre d’expressions littéraires liées au monde souterrain et à l’au-delà, comme c’est le cas des « dialogues des morts ». Dans le présent article, on va aborder le fait que dans les « cimetières » de la littérature mondiale, il y a des pensionnaires souterrains qui se parlent, ou même qui communiquent avec les vivants. En plus, on va étudier comment Vassilis Alexakis, dans son roman Avant, a structuré ses propres dialogues des morts et les divergences ou les convergences méthodologiques par rapport à l’œuvre d’autres romanciers contemporains qui ont recours à ce motif littéraire diachronique de la vie posthume. Écrits par des auteurs qui ne se connaissent presque certainement pas, ces romans ne peuvent s’empêcher de faire penser que la problématique du rapport entre le monde des vivants et des morts n’a jamais cessé de hanter les hommes depuis l’antiquité et les pousser avoir recours aux topos littéraires communs afin d’exprimer un besoin interne ou social sans pour autant qu’on puisse faire preuve d’influences ou d’impact littéraire directs.
(FR)
Ελληνική Εταιρεία Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας
