O Βασίλης Αλεξάκης, το ξενιτεμένο ελληνόπουλο. H πραγματικότητα των λογοτεχνικών χαρακτήρων και τόπων, σ’ έναν ενδιάμεσο χώρο Ο Βασίλης Αλεξάκης (Αθήνα, 1943-2021), ενώ αρχικά επέλεξε τα γαλλικά ως γλώσσα γραφής όσο ζούσε στη Γαλλία, μετέπειτα στράφηκε στην ελληνική γλώσσα, πρακτική που τον ώθησε σε μια συστηματική διαδικασία αυτομετάφρασης και προς τις δύο κατευθύνσεις για τα περισσότερα έργα του. Ιδιαίτερα γνωστός συγγραφέας τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, αποτελεί εκφραστή της λογοτεχνικής υβριδικότητας, καθώς και μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις σύγχρονων λογοτεχνών που αυτομεταφράζονται. Το 2012 τιμήθηκε με το Prix de la Langue Française για το σύνολο της καριέρας του. Την ίδια χρονιά, μετά από μια σοβαρή επέμβαση στο πόδι, ο Βασίλης Αλεξάκης διέμεινε για ενάμιση μήνα με πατερίτσες σε ξενοδοχείο κοντά στον Κήπο του Λουξεμβούργου στο Παρίσι, ακριβώς όπως ο κύριος χαρακτήρας του δέκατου τέταρτου και προτελευταίου μυθιστορήματός του, Ο Μικρός Έλληνας, που έγραψε κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Σε όλα του τα βιβλία είναι εμφανής η ανάγκη του να μιλήσει για τον εαυτό του αλλά και για το θέμα του χώρου. Το έργο του βρίθει αμέτρητων χωρικών αναφορών, χαρακτηριστικό που οφείλεται στο γεγονός ότι βρίσκεται έξω από ένα περιβάλλον που του είναι οικείο ή εξαιτίας της μακροχρόνιας μετακίνησής του ανάμεσα στις δύο αγαπημένες του χώρες; Υπάρχει, άραγε, σύνδεση μεταξύ όλων των γεωγραφικών αναφορών και της υπαρξιακής ανάγκης του ανήκειν; Στο παρόν άρθρο θα διερευνήσουμε, με αφορμή το προαναφερθέν μυθιστόρημα, τη σχέση του Βασίλη Αλεξάκη με τον χώρο και την ενδεχόμενη σύνδεσή του με την επανεφεύρεση του λογοτεχνικού χώρου στο έργο του.
(EL)
Vassilis Alexakis (Athens, 1943-2021) started writing in French while living in France, he then changed to Greek language, which was followed by what resulted in a systematic practice of self-translation in both directions for most of his works. He is a very well-known author both in France and in Greece and one of the most well-known cases of contemporary literary self-translators, as well as an exponent of literary hybridity. In 2012 he was awarded the Prix de la Langue Française for the whole of his career. That same year, after an important operation on one leg, Vassilis Alexakis spent a month and a half on crutches at a hotel near the Parisian Luxembourg Garden. Just like the main character of his fourteenth and second to last novel, L’enfant grec, that he wrote then. In all his books, Alexakis seems to have the need to talk about himself but also about space. He constantly offers countless spatial references. Is it because of being out of his comfort zone then, or is it because of his (for many years already) life divided in between his two beloved countries, that Alexakis needs to constantly speak about places? Is there a link between all the geographical references and the existential need of knowing where he is? We shall explore the relationship between Vassilis Alexakis and space in this particular novel, linked to the reinvention of literary space in Alexakis’ work.
(EN)
Ελληνική Εταιρεία Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας
