Η περίοδος του Μεσοπολέμου είναι για τη Γερμανία, αλλά και γενικότερα για την Ευρώπη, μια περίοδος γεμάτη από γεγονότα που οδήγησαν τη χώρα από την καταστροφή του Α’ ΠΠ στην κήρυξη του Β’ ΠΠ μέσα από την επικράτηση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Η επικράτηση αυτή δεν ήρθε σαν φυσικό φαινόμενο, αλλά προέκυψε μέσα από μια σειρά αδυναμιών και εξελίξεων την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, καθώς και λόγω της ύπαρξης ενός ιστορικού και φιλοσοφικού υποβάθρου από την εποχή της αυτοκρατορίας, που την κατέστησαν περίπου αναπόφευκτη. Την ίδια περίοδο με τα έντονα πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά φαινόμενα, στο χώρο της επιστήμης εξελισσόταν μια επανάσταση. Η σχετικότητα του Albert Einstein είχε εισβάλει ορμητικά ήδη από το 1905 στο χώρο της φυσικής προκαλώντας αλλαγές στην αντίληψη των φυσικών για το χώρο και το χρόνο. Από την άλλη η γέννηση της έννοιας του κβάντου το 1900 από τον Max Planck οδήγησε εν τέλει μέσα από τη θεωρητική προσπάθεια κορυφαίων φυσικών και τη συσσώρευση πλήθους πειραματικών δεδομένων στην επανάσταση της κβαντικής φυσικής την τριετία 1925-1927. Σχετικότητα και κβαντική έγιναν πριν το 1933 στόχος εκείνων των φυσικών επιστημόνων που δεν μπορούσαν να ανεχθούν την κυριαρχία της θεωρητικής φυσικής έναντι της πειραματικής, ταυτίζοντας την μεν πρώτη με το εβραϊκό πνεύμα, τη δε δεύτερη με το γερμανικό. Η επικράτηση του εθνικοσοσιαλισμού το 1933 έφερε και στο χώρο της φυσικής αναστάτωση. Οι διαιρέσεις της κοινότητας των φυσικών της περιόδου της Βαϊμάρης είχαν αποκτήσει πλέον μια δυναμική φυλετική μορφή με τη σύγκρουση της λεγόμενης «εβραϊκής» φυσικής, στην οποία ανήκε η πλειοψηφία των φυσικών, με τη «γερμανική» φυσική, στην οποία ανήκε η μειοψηφία. Η όλη σύγκρουση και οι διώξεις όσων ήταν Εβραίοι, στα πλαίσια της ευθυγράμμισης του δημόσιου τομέα με το νέο καθεστώς, αλλά και η στοχοποίηση όσων φυσικών ήταν υποστηρικτές της «εβραϊκής» φυσικής, έφερε δυσμενή αποτελέσματα στην ποιότητα της έρευνας στη Γερμανία, γεγονός που είχε σοβαρές επιπτώσεις μέχρι να κριθεί οριστικά αυτή η σύγκρουση.
(EL)
Interwar has been for Germany, but also more generally for Europe, a period full of incidents that led the country from the 1st WW disaster to the declaration of the 2nd WW, through the rise of the National Socialist party to power. This rise did not occur as a natural phenomenon, but was a result of a series of incapacities and processes during Weimar Republic, as well as due to the presence of a historical and philosophical background since the Empire period, which made it more or less inevitable. Meanwhile, within all political, ideological and social phenomena, a revolution in science took place. Albert Einstein’s Relativity theory had already invaded Physics since 1905, causing major changes in the concept of time and space. On the other hand, the birth of the theory of Quanta by Max Planck in 1900 led eventually, through the theoretical struggle of many leading physicists and the accumulation of numerous experimental data, to the Quantum Physics revolution during 1925 – 1927. Relativity and Quantum Theory became even before 1933 a target for those scientists that could not accept theoretical physics’ domination over experimental physics, relating the first one to the jewish spirit, the second one to the german one. Yet, the rise of the Socialist Party to power in 1933 brought distress to the Physics area as well. The Weimar Period physicists’ separation had after all obtained a powerful racial form, as it came to a conflict between the so called “jewish Physics”, which the majority supported, and the “german Physics”, which had significantly fewer supporters. This whole conflict and the persecutions of Jewish scientists, in order to adjust the public domain with the new regime’s wishes, but also the targeting of “jewish Physics” supporters, led to unfavourable results concerning the quality of scientific research in Germany, a fact with serious impact until this conflict ended once and for all.
(EN)
