Το άρθρο αναφέρεται στο έργο και την διδασκαλία του Ευθύμη Παπαδημητρίου. Πιο συγκεκριμένα ο συγγραφέας θεωρεί, ότι όσοι γνώρισαν τον Ευθύμη μόνον μέσα από τα κείμενά του, χάνουν κάτι ουσιώδες από τη διδασκαλία του. Διότι η σκέψη και η πρακτική του δεν αναφέρονταν στον "άνθρωπο" γενικά, αλλά στην ίδια τη δική του ανθρώπινη υπόσταση.