Η υπέρμετρη κατανάλωση πόσιμου νερού και η παρατεταμένη ρύπανση των ταμιευτήρων
νερού έχει περιορίσει στο ελάχιστο τα διαθέσιμα υδατικά αποθέματα “καλής” ποιότητας.
Είναι συνεπώς επιτακτική η ανάγκη για χρησιμοποίηση υδατικών αποθεμάτων
υποβαθμισμένης ποιότητας. Στους πιο συνηθισμένους ρύπους της Ελληνικής επικράτειας
συγκαταλέγονται η αμμωνία, ο σίδηρος και το μαγγάνιο. Οι ρύποι αυτοί απαντώνται είτε
μεμονωμένοι, είτε ανά ζεύγη, είτε συνολικά και οι τρεις.
Η αμμωνία προκαλεί προβλήματα ευτροφισμού ενώ κατά τη χλωρίωση του πόσιμου
νερού παράγονται χλωραμίνες που είναι καρκινογόνες. Η παρουσία σιδήρου και μαγγανίου
μπορεί να μην εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τη δημόσια υγεία, η απομάκρυνσή τους
όμως καθίσταται απαραίτητη καθώς προσδίδουν στο νερό μεταλλική γεύση και χρώμα
κοκκινωπό και καφέ-μαύρο αντίστοιχα.
Οι βιολογικές μέθοδοι απομάκρυνσης, σε αντίθεση με τις φυσικοχημικές,
εξασφαλίζουν κατά κανόνα, σημαντικές αποδόσεις, χαμηλό κόστος και είναι φιλικές προς το
περιβάλλον. Τα βιολογικά φίλτρα (χαλικοδιυλιστήρια) παρέχουν τα κατάλληλα υποστρώματα
για την ανάπτυξη και συγκράτηση των μικροοργανισμών για μεγάλο χρονικό διάστημα,
επιτυγχάνοντας έτσι υψηλές συγκεντρώσεις βιομάζας σε μικρούς όγκους.
Στην παρούσα εργασία προκειμένου να μελετηθεί η βιολογική απομάκρυνση των
τριών ρύπων, κατασκευάστηκαν χαλικοδιυλιστήρια πιλοτικής κλίμακας. Πραγματοποιήθηκαν
σειρές πειραμάτων για να μελετηθεί η επίδραση των λειτουργικών παραμέτρων και του
πληρωτικού υλικού στην απόδοση των χαλικοδιυλιστηρίων, τόσο για μεμονωμένη όσο και
για συνδυασμένη απομάκρυνση αμμωνίας, σιδήρου και μαγγανίου.
Παράλληλα έγινε μοντελοποίηση των διεργασιών, με κύριο στόχο την ανάπτυξη
κινητικών μοντέλων που θα επιτρέπουν το σωστό σχεδίασμά οικονομικών αλλά και
αποτελεσματικών συστημάτων απομάκρυνσης αμμωνίας, σιδήρου και μαγγανίου από το
πόσιμο νερό.
(EL)
University of Ioannina
