Η αυξανόμενη συχνότητα τόσο των φυσικών όσο και των ανθρωπογενών καταστροφών κατέστησε αναγκαία την επανεκτίμηση της προσέγγισής μας στις λύσεις προσωρινής στέγασης. Αυτά που κάποτε προορίζονταν ως βραχυπρόθεσμα καταλύματα σήμερα χρησιμοποιούνται συχνά για μεγάλες περιόδους. Αυτή η αλλαγή παραδείγματος έχει ωθήσει την αρχιτεκτονική σε αχαρτογράφητες περιοχες, όπου το απλό καταφύγιο δεν αρκεί πλέον. Είναι επιτακτική ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί η έννοια της κατοίκησης στο πλαίσιο
της προσωρινής στέγασης. Αυτή η εργασία διερευνά την αναδυόμενη προοπτική στη σύγχρονη αρχιτεκτονική, όπου οι προσωρινές κατοικίες δεν θεωρούνται πλέον ως καθαρά παροδικές. Αντίθετα, πρέπει να παρέχουν ασφάλεια, αξιοπρέπεια και βιωσιμότητα στους κατοίκους που συχνά βρίσκονται εκτοπισμένοι για περιόδους που υπερβαίνουν τη δεκαετία. Οι νέες αρχιτεκτονικές προσεγγίσεις πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίζουν τη φυσική προστασία από τις περιβαλλοντικές δυνάμεις αλλά και να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή της κοινότητας, διασφαλίζοντας ότι οι κάτοικοι αισθάνονται ασφάλεια και σταθερότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η δημιουργικότητα και η καινοτομία είναι πρωταρχικής σημασίας για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που τίθενται από αυτές τις εξελισσόμενες ανάγκες. Οι βιώσιμες και ανθεκτικές λύσεις στέγασης είναι επιτακτικές για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και την προσφορά βιώσιμων μακροπρόθεσμων προοπτικών για όσους επηρεάζονται.
Αυτή η μελέτη εμβαθύνει στις αρχιτεκτονικές και κοινωνικές επιπτώσεις του επανασχεδιασμού της προσωρινής στέγασης, αναγνωρίζοντας τον κρίσιμο ρόλο που παίζει η κοινοτική συμμετοχή στην ενίσχυση της αίσθησης ασφάλειας και σταθερότητας. Τελικά, ο στόχος είναι να προτείνουμε οικονομικά αποδοτικές, βιώσιμες και καινοτόμες λύσεις στέγασης που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής σε
περιόδους κρίσης.
(EL)
The increasing frequency of both natural and human-induced disasters
has necessitated a reevaluation of our approach to temporary housing
solutions. What were once intended as short-term accommodations
are now frequently occupied for extended periods. This paradigm shift
has propelled architecture into uncharted territory, where mere shelter
is no longer sufficient. There is an urgent need to redefine the concept of
habitation in the context of temporary housing.
This paper explores the emerging perspective in contemporary
architecture, where temporary dwellings are no longer seen as purely
transient. Instead, they must provide security, dignity, and
sustainability to residents who often find themselves displaced for
periods exceeding a decade. New architectural approaches must not
only address the physical protection from environmental forces but also
foster community engagement, ensuring that inhabitants feel secure
and stable.
In this context, creativity and innovation are paramount in meeting the
challenges posed by these evolving needs. Sustainable and resilient
housing solutions are imperative in responding to emergencies and
offering viable long-term prospects for those affected.
This study delves into the architectural and societal implications of
reimagining temporary housing, recognizing the crucial role that
community participation plays in fostering a sense of security and
stability. Ultimately, the goal is to propose cost-effective, sustainable,
and innovative housing solutions that enhance the quality of life during
times of crisis.
(EN)
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
