Εισαγωγή: Η ρήξη του ΠΧΣ είναι ένας από τους συχνότερους τραυματισμούς των κάτω άκρων. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι ο εντοπισμός και κατανόηση των κινηματικών προσαρμογών του γόνατος και ιδιαίτερα της στροφικής αστάθειας, μετά από ρήξη του ΠΧΣ, αλλά και μετά από την αρθροσκοπική της αποκατάσταση, είτε με μόσχευμα επιγονατιδικού (BPTB), είτε με μόσχευμα οπισθίων μηριαίων (ST/G). Υλικό και μεθοδολογία: Εξεταστήκαν μέσα σε διάστημα τριών ετών, 47 ασθενείς με ρήξη ΠΧΣ, 75 ασθενείς με αρθροσκοπική αποκατάσταση της ρήξης, από τους οποίους, στους 45 είχε χρησιμοποιηθεί αυτογενές μόσχευμα από τον επιγονατιδικό τένοντα και στους 30 μόσχευμα από τους οπίσθιους μηριαίους. Σαν ομάδα ελέγχου (control group) χρησιμοποιήθηκαν 24 υγιή άτομα. Η καταγραφή των κινηματικών δεδομένων έγινε με τρισδιάστατο οπτικο-ηλεκτρονικό σύστημα ανάλυσης βάδισης, καθώς οι εξεταζόμενοι εκτελούσαν δοκιμασίες υψηλής φόρτισης του γόνατος, που να περιλαμβάνουν και στροφικά φορτία, όπως κατέβασμα σκάλας και απότομη στροφή (pivoting) ή άλμα από πλατφόρμα και απότομη στροφή. Αποτελέσματα: Η κλινική εξέταση, όπως και οι μετρήσεις με το αρθρόμετρο KT- 1000 έδειξαν ότι η παθολογική προσθιοπίσθια αστάθεια είχε αποκατασταθεί σε όλους τους χειρουργημένους ασθενείς. Παρόλα αυτά, βρήκαμε ότι οι ασθενείς αυτοί εμφανίζουν διαφοροποιημένο το εμβιομηχανικό πρότυπο κίνησης στον εγκάρσιο άξονα, παρουσιάζοντας αυξημένη έσω/έξω στροφή. Συμπέρασματα: Παρόλο που με τις σύγχρονες αρθροσκοπικές χειρουργικές τεχνικές, επανέρχεται κλινικά η σταθερότητα του γόνατος, εντούτοις φαίνεται ότι κανένα από τα δυο χρησιμοποιούμενα μοσχεύματα δεν αποκαθιστά την αυξημένη κνημιαία έσω/έξω στροφή κατά τη διάρκεια δραστηριοτήτων υψηλής φόρτισης που περιλαμβάνουν στροφικά φορτία.
University of Ioannina
