Στην παρούσα εργασία περιγράφεται το θέμα του μετεγχειρητικού πόνου και κυρίως ο ρόλος του νοσηλευτή στην αντιμετώπισή του σε ευάλωτες και μη ομάδες του πληθυσμού. Αποτελείται από 4 μέρη. Στο πρώτο μέρος αναφέρεται η ιστορική αναδρομή στην αντιμετώπισή του πόνου. Στο δεύτερο αναφέρονται οι θεωρίες για τον πόνο, η φυσιολογία, νευροφυσιολογία και η παθοφυσιολογία του πόνου, καθώς επίσης και τα είδη, τα χαρακτηριστικά και οι κλίμακες αξιολόγησης του πόνου. Στο τρίτο μέρος αναφέρεται ο ρόλος του νοσηλευτή και στο τέταρτο αναφέρονται τα νεότερα δεδομένα σχετικά με το μετεγχειρητικό πόνο και την αντιμετώπισή του. Γνωρίζουμε ότι ο πόνος είναι ένα δυσάρεστο υποκειμενικό αίσθημα, και αντιμετωπίζεται διαφορετικά σε κάθε ασθενή, αξιολογώντας κάθε φορά τις ανάγκες του. Πέρα από τις ανάγκες όμως, παίζουν σημαντικό ρόλο και η ηλικία του, η φυσική του κατάσταση, καθώς επίσης τα φάρμακα που λαμβάνει και η ψυχική του κατάσταση.
Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι αποτέλεσμα ιστικής καταστροφής. Εμποδίζει τον ασθενή να παίρνει βαθιές αναπνοές, κυρίως όταν πρόκειται για υπάρχοντα τραύματα σε κοιλιά και θώρακα. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να προκληθεί ατελεκτασία ή κα πνευμονία. Μπορεί να προκαλέσει και άλλες επιπλοκές αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά. Σημαντικός είναι και ο ρόλος της μετεγχειρητικής αναλγησίας, που έχει ως σκοπό την ανακούφιση του ασθενή και τη γρήγορη έγερση και κινητοποίησή του.
(EL)
University of Ioannina
