Στην παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζουμε την συναλλαγματική έκθεση από
την οπτική ενός λογιστή. Η εύρεση της καταλληλότερης μεθόδου προκειμένου να
μεταφραστούν τα ξένα περιουσιακά στοιχεία και οι υποχρεώσεις μίας επιχείρησης
σε αξία εγχώριου νομίσματος, είναι κρίσιμης σημασίας για τους λογιστές. Αρχικά,
αναλύουμε τι ακριβώς ορίζουμε ως «κίνδυνο», πώς τον διαχειρίζονται οι
επιχειρήσεις και ποιες κατηγορίες κινδύνου υπάρχουν, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση
στον συναλλαγματικό κίνδυνο. Εξηγούμε τι είναι η Αγορά Ξένου Συναλλάγματος
(FOREX), πώς λειτουργεί και αναφέρουμε τις τέσσερις βασικές τεχνικές
μετάφρασης, Τρέχουσα – Μη τρέχουσα μέθοδος, Νομισματική – Μη νομισματική,
Μέθοδος Τρέχουσας Ισοτιμίας και Χρονική Μέθοδος. Χρησιμοποιώντας μία
εταιρεία ως παράδειγμα, αναλύουμε τις κλασσικές διαθέσιμες μεθόδους
αντιστάθμισης, πώς μπορεί να διαχειριστεί ένας λογιστής την έκθεση μετάφρασης
και αναφερόμαστε επίσης σε ένα δυναμικό μοντέλο αντιστάθμισης που
αναπτύχθηκε από τους Wei Opie and Steven J. RIddiough.
In the current Master’s thesis, we examine the concept of exchange rate exposure
from the accountant’s perspective. Finding the appropriate way to translate foreign
currency assets and liabilities of a company in local currency values, is a crucial
concern for accountants. We initially analyze what exactly is called “risk”, how
companies can manage it and which are the categories of risk with special
reference to currency risk. We explain what FOREX is, how it works and refer to
the four principal translation methods, current – noncurrent method, monetary –
nonmonetary, current – noncurrent and temporal method. By using a company as
example, we analyze the classic available hedging techniques, how an accountant
can manage the translation exposure and also refer to a dynamically hedging
foreign currency approach, implemented by Wei Opie and Steven J. RIddiough.
