Η διακίνηση ανθρώπων, δεν είναι απλά και μόνο ένα κοινωνικό φαινόμενο των τελευταίων ετών. Όπως εκτίθεται κατωτέρω, είναι μορφή προσβολής κατά των ατομικών κοινωνικών δικαιωμάτων, είναι μορφή εγκλήματος, κατά τους ορισμούς τόσο του εθνικού όσο και του διεθνούς δικαιϊκού συστήματος αξιών και εννόμων αγαθών, είναι κοινωνικό πρόβλημα και πλέον διεθνές ζήτημα. Η καίρια αντιμετώπισή της είναι αλληλένδετη με τη νομική ρύθμιση και άλλων θεμάτων, όπως η μετανάστευση, η χορήγηση ασύλου, η εργασία, τα δικαιώματα μειονοτήτων, η ανεργία, η καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος κλπ. Δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής ενός μόνον κλάδου δικαίου, αλλά πλειόνων, όπως, του ποινικού ( ευρωπαϊκό και διεθνές), της κοινωνιολογίας, της εγκληματολογίας, του εργατικού. Κυρίως όμως, πλήττει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για αυτό πλέον, δικαιολογημένα , χαρακτηρίζεται ως σύγχρονη μορφή δουλείας. Στόχος της παρούσης είναι να αναδειχθεί το αδίκημα αυτό στις πραγματικές του διαστάσεις, να αναλυθεί ο συσχετισμός με τη δουλεία, να γίνει εκτενής αναφορά των δράσεων, των μηχανισμών και των φορέων, που επιλαμβάνονται της πρόληψης και της καταστολής, να σχολιασθεί η επίκαιρη νομοθεσία και νομολογία του ΔΕΚ, αλλά και να επισημανθούν οι ανησυχητικές διαστάσεις που λαμβάνει η παιδική εργασία.
