Η γρίπη των ιπποειδών είναι μία οξεία, άκρως μεταδοτική λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος τωνιπποειδών. Ο αιτιολογικός παράγοντας της νόσου είναι ιός του γένους Influenzavirus Α της οικογένειας Orthomyxovirìdae. Μέχρι σήμερα είναι γνωστοί δυο υπότυποι της γρίπης των ιπποειδών, ο υπότυπος 1 (Η7Ν7) και ο υπότυπος 2 (Η3Ν8). Ο υπότυπος 1 δεν έχει απομονωθεί από το 1977 και μετά σε καμία χώρα και θεωρείται ότι έχει αντικατασταθεί πλέον από τον υπότυπο 2, ο οποίος έχει προκαλέσει παγκοσμίως όλες τις επιζωοτίες των τελευταίων δεκαετιών. Αποτέλεσμα της έντονηςγενετικής ποικιλομορφίας, που χαρακτηρίζει τον ιό Η3Ν8, ήταν η εμφάνιση δυο ξεχωριστών εξελικτικών κλάδων, τα στελέχητων οποίων συνεχίζουν να κυκλοφορούν παράλληλα στους πληθυσμούς των ιπποειδών. Οι μεγάλες επιζωοτίες που έχουνκαταγραφεί παγκοσμίως μέχρι σήμερα οφείλονται στην υψηλή μεταδοτικότητα της νόσου, ενώ η θνησιμότητα είναι πολύχαμηλή, εκτός αν υπάρχει δευτερογενής επιπλοκή. Οι καταστροφικές οικονομικές απώλειες που έχουν αναφερθεί λόγω της προσβολής ζώων αναπαραγωγής και αγώνων από τη γρίπη των ιπποειδών, κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη εμβολιασμού των ζώων. Παρά τη χρήση εμβολίων, όμως, συνέχισαν να καταγράφονται κρούσματα. Συγκεκριμένα, το 2003 καταγράφηκαν μεγάλες επιζωοτίες γρίπης τόσο σε εμβολιασμένους όσο και σε ανεμβολίαστους ίππους, αρχικά στην Ευρώπη και ακολούθως τα επόμενα έτη παγκοσμίως, ακόμα και σε χώρες που δήλωναν απαλλαγμένες της νόσου. Αξιοσημείωτο είναι ότι πειραματικές μελέτες με διάφορα εμβολιακά στελέχη αποδεικνύουν ότι οι εμβολιασμοί δεν αποτρέπουν τη μετάδοση της νόσου, ενώ οι συχνές αναμνηστικές δόσεις μπορεί να οδηγήσουν σε «ανοσολογική παράλυση». Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη μετάδοση του ιού σε χοίρους και σκύλους, θέτει και άλλα ερωτήματα σε σχέση με τα εξελικτικά μονοπάτια που ακολουθεί ο ιός. Συμπερασματικά, απαιτείται συνεχής επιτήρηση και μελέτη της νόσου της γρίπης των ιπποειδών προκειμένου να γίνεται προσεκτική εκτίμηση των νεο-αναδυόμενων στελεχών που θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στα εμβόλια.
(EL)
Equine Influenza (ΕΙ) is an acute, highly contagious, respiratory disease of equine. The causative agent of EI infections is a type A influenza virus, classified into the family Orthomyxovirìdae. Up to today two subtypes of EI are known, subtype 1 (H7N7) and subtype 2 (H3N8). Subtype 1 has not been isolated since 1977 and is presumed that has been replaced by the subtype 2, which is the causative agent of many recent outbreaks. Antigenic drift of H3N8 viruses resulted in the divergence of strains into two distinct evolutionary lineages, which co-circulate. The high morbidity of equine influenza disease was demonstrated in all resent widespread outbreaks all over the world. On the other hand, the mortality rate of influenza disease in equids is generally low, unless secondary bacterial infections occurred. Devastating economic loss of the disease in breeding and race animals reinforced the importance of vaccination. Despite the extensive use of vaccines, outbreaks of equine influenza continue to occur. In 2003 there were widespread outbreaks of equine influenza among un vaccinates and regularly vaccinated horses in Europe and later all over the world, even in regions that rarely report equine influenza outbreaks. However, studies have shown that vaccination does not prevent transmission and on the other hand multiple booster doses could result to paralysis of the immune system. Furthermore, all these developments including transmission to swine and dogs, shows the unpredictable evolutionary pathways the equine influenza virus follows. In conclusion, influenza surveillance and research should go on and provide useful tools to better evaluate when vaccine strains should be updated.
(EN)
