Τα δ-διμερή είναι προϊόντα αποδόμησης του ινώδους (FDPs) που παράγονται με την επίδραση της πλασμίνης στα πολυμερή του ινώδους. Αποτελούν έτσι δείκτες της δραστηριότητας της θρομβίνης και της πλασμίνης και, επομένως, τηςινωδόλυσης. Ειδικότερα, τα δ-διμερή είναι ένα από τα προϊόντα αποδόμησης των πολυμερών του ινώδους που έχουν υποστείδιασταυρούμενη ανασύνδεση. Κατά τη δευτερογενή, ενδογενή ή εξωγενή αιμόσταση, ενεργοποιείται ο παράγοντας Χ της πήξης του αίματος. Μέσω αυτού γίνεται η μετατροπή του παράγοντα II σε Πα, ο οποίος με τη σειρά του συμμετέχει στη μετατροπή του ινωδογόνου σε μονομερή του ινώδους (τα οποία πολυμερίζονται) και του παράγοντα XIII σε ΧΙΙΙα. Οπαράγοντας ΧΙΙΙα προκαλεί διασταυρούμενη σύνδεση των μονομερών του ινώδους, δημιουργώντας μεγαλύτερες και ισχυρότερεςίνες ινώδους. Κατά την ινωδόλυση, στη συνέχεια, δημιουργούνται τα FDPs, ένα από τα οποία είναι και τα δ-διμερή, που προέρχονται αποκλειστικά από τα διασταυρούμενα μονομερή του ινώδους, συνδέοντας έτσι την ανίχνευση τους με ενεργή πήξη -ινωδόλυση. Τα δ-διμερή έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία στη διάγνωση του Συνδρόμου Διάσπαρτης Ενδοαγγειακής Πήξης (ΣΔΕΠ) σε σύγκριση με τα FDPs, καθώς ανιχνεύουν τόσο την ύπαρξη πρόσφατα σχηματισμένου θρόμβου, όσο και τηνταυτόχρονη αποδόμησή του. Στην Ιατρική, η ποσοτική ανίχνευση των δ-διμερών χρησιμοποιείται κυρίως για την έγκαιρη διάγνωση της θρομβοεμβολής και του ΣΔΕΠ, καθώς και στην αξιολόγηση της αντιθρομβωτικής θεραπείας. Αντίστοιχεςπαθολογικές καταστάσεις έχουν διαπιστωθεί και στο σκύλο, στη διερεύνηση των οποίων θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβάλει οπροσδιορισμός των δ-διμερών. Η διάγνωση του ΣΔΕΠ στο στάδιο της υπερπηκτικότητας είναι δύσκολη επειδή τα συμπτώματα δενείναι ειδικά, γεγονός που καθυστερεί την έναρξη της αντιθρομβωτικής θεραπείας, με επακόλουθο την αυξημένη θνησιμότητα. Στοσκύλο, η μέτρηση των δ-διμερών φαίνεται ότι μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στη διάγνωση της θρομβοεμβολής και του ΣΔΕΠ,επειδή η συγκέντρωση τους αυξάνει σημαντικά και στις δύο αυτές παθολογικές καταστάσεις. Για τον προσδιορισμό των δ-διμερώνστο αίμα του σκύλου χρησιμοποιείται η μεθοδολογία που εφαρμοζόταν αρχικά στον άνθρωπο και, συγκεκριμένα, η ανοσοενζυμικήμέθοδος ELISA, η ανοσοφωταύγεια και η συγκόλληση. Οι μέθοδοι αυτοί έχουν αξιολογηθεί ως προς την ευαισθησία και τηνειδικότητα τους στο σκύλο.
(EL)
D-dimers are small protein fragments present in the blood after a blood clot is degraded by plasmin. During the fibrin(ogen) degradation, a number of products are produced called fibrin(ogen) degradation products (FDPs). D-dimers are part of the FDPs, formed as a result of plasmin activity on cross-linked fibrin. Thus, D-dimers indicate the activity of both thrombin and plasmin and are specific markers for fibrinolysis. D-dimer measurement is widely used in the diagnostic work-up of human patients as the most sensitive test to diagnose pulmonary thromboembolism (PTE) and disseminated intravascular coagulation (DIC) and it is, also, considered essential in the evaluation of antithrombotic therapy. During the last decade, there was considerable research regarding the potential utility of D-dimer in veterinary medicine, particularly in canine and equine species. In dogs, D-dimer plasma concentrations can be used to rapidly detect the thrombotic complications and DIC associated with many systemic diseases (high quantitative D-dimer levels). The symptoms of PTE are subtle and the confirmation of diagnosis with routine hematological tests can be difficult, thus jeopardizing the patient's survival. Several techniques have been employed for the detection of D-dimer; the immunoenzymatic assay (ELISA), the immuno-turbidimetric assay and several latex agglutination assays are more commonly used.
(EN)
