Συχνά στην κλινική πράξη απαιτείται η χορήγηση υγρών στα μικρά ζώα για την αναπλήρωση απωλειών ή για τηθεραπεία συγκεκριμένων παθολογικών καταστάσεων. Μία από τις ενδείξεις για τη θεραπεία με υγρά είναι η αποκατάστασηεπαρκούς κυκλοφορούντος όγκου αίματος, η οποία συνήθως αρχίζει με τη χορήγηση ενός κρυσταλλοειδούς ισότονου διαλύματος.Τα κολλοειδή διαλύματα, ωστόσο, είναι πιο αποτελεσματικά από τα κρυσταλλοειδή σε ό,τι αφορά τη διατήρηση τουενδοαγγειακού όγκου, λόγω του ότι περιέχουν ενώσεις μεγάλου μοριακού βάρους, οι οποίες δεν διαπερνούν τα τοιχώματα τωντριχοειδών, με αποτέλεσμα να προκαλούν αύξηση της οσμωτικής πίεσης του πλάσματος και, επομένως, μετακίνηση νερού απότο διάμεσο στον ενδοαγγειακό χώρο. Ο όγκος χορήγησης ενός κολλοειδούς είναι ίσος ή ελαφρώς μεγαλύτερος του απαιτούμενουόγκου αναπλήρωσης. Έτσι, συγκριτικά με ένα ισότονο κρυσταλλοειδές, ο συνολικός όγκος χορήγησης είναι μικρότερος. Για τολόγο αυτό πρέπει να χορηγούνται στις περιπτώσεις που το ζώο δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στη χορήγηση κρυσταλλοειδώνή όταν αναπτύσσεται οίδημα πριν ολοκληρωθεί η αποκατάσταση του όγκου του αίματος με τη χορήγηση κρυσταλλοειδών. Οικυριότερες παρενέργειες που μπορεί να προκύψουν ως αποτέλεσμα της χρήσης των κολλοειδών είναι η υπερφόρτωση της κυκλοφορίας,οι αναφυλακτικές αντιδράσεις, η νεφροτοξικότητα και η διαταραχή του μηχανισμού πήξης του αίματος. Τα κολλοειδήδιαλύματα διακρίνονται σε φυσικά και συνθετικά. Στα φυσικά περιλαμβάνονται το πλήρες αίμα, το πλάσμα και τα παρασκευάσματαλευκωματινών. Στα συνθετικά περιλαμβάνονται οι δεξτράνες, οι ζελατίνες και οι υδροξυ-αιθυλ-πολυσακχαρίτες.Τα υποκατάστατα αιμοσφαιρίνης, αν και δεν δρουν με τον ίδιο τρόπο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση τωνίδιων παθολογικών καταστάσεων με τα κολλοειδή. Οι δεξτράνες είναι γραμμικοί πολυσακχαρίτες με μέσο μοριακό βάρος 40.000ή 70.000 daltons. Έχουν σχετικά μικρή διάρκεια δράσης, ενώ μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές στο μηχανισμό πήξης του αίματος,αναφυλακτικές αντιδράσεις ή οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Οι ζελατίνες έχουν ακόμη μικρότερη διάρκεια δράσης. Οιυδροξυ-αιθυλ-πολυσακχαρίτες, που χρησιμοποιούνται ως διογκωτικά του πλάσματος, αποτελούνται από μόρια γλυκόζης ενωμέναμε γλυκοσιδικούς δεσμούς, πάνω στα οποία είναι συνδεδεμένες υδροξυ-αιθυλικές ομάδες. Ανάλογα με τον αριθμό των υδροξυ-αιθυλικών ομάδων που συνδέονται στα μόρια του πολυσακχαρίτη προκύπτουν διαφορετικοί πολυσακχαρίτες: το hetastarch,το pentastarchκαι το tetrastarch. Έχουν μεγάλη διάρκεια δράσης με ελάχιστες παρενέργειες. Τα κολλοειδή διαλύματα χρησιμοποιούνταικυρίως σε καταστάσεις shock. Επίσης, χρησιμοποιούνται σε ζώα με υποπρωτεϊναιμία, σήψη και σε ζώα με απώλειεςτρίτου χώρου. Συνδυάζονται πάντοτε με ισότονα κρυσταλλοειδή διαλύματα, καθώς τα κολλοειδή καλύπτουν ενδοαγγειακέςαπώλειες, ενώ τα κρυσταλλοειδή χρησιμοποιούνται για να καλύψουν απώλειες του διάμεσου χώρου. Η αποκατάσταση των απωλειώνύδατος γίνεται σε τρεις φάσεις. Αρχικά αποκαθίσταται ο ενδοαγγειακός όγκος (φάση αναζωογόνησης), στη συνέχειαενυδατώνεται ο διάμεσος χώρος (φάση επανυδάτωσης) και τέλος, ενυδατώνονται τα κύτταρα (φάση συντήρησης). Ανάλογα με τη συνυπάρχουσα παθολογική κατάσταση χρησιμοποιούνται διαφορετικοί συνδυασμοί κρυσταλλοειδών και κολλοειδών διαλυμάτων.Επίσης, ιδιαίτερη αντιμετώπιση απαιτούν οι καταστάσεις εσωτερικής αιμορραγίας, αυξημένης διαπερατότητας τουενδοθηλίου και υποπρωτεϊναιμίας.
(EL)
It is common in small animal clinical practice to administer fluids in order to replace water deficits or to treat diseases. One of the indications of the fluid therapy is treatment of low intravascular volume, which begins with crystalloid administration. Colloids, however, are more effective in maintaining intravascular volume than crystalloid solutions, because they contain high molecular weight molecules that do not cross capillary walls. As a result, plasma oncotic pressure increases, resulting in water transfer from the interstitial to the intravascular space. The administered volume of a colloid is equal or slightly bigger than the required replacement volume, and the total volume administered is lower than the required volume of a crystalloid. Therefore, colloids should be considered when a patient does not appear to be responding appropriately to the crystalloid fluid infusion or when oedema develops prior to adequate blood volume restoration. The most common side effects of colloid administration may be volume overload, anaphylactic reaction, renal toxicity and coagulation disorders. Colloids are natural and synthetic. Natural colloids include whole blood, plasma and blood products. Synthetic colloids are dextrans, gelatins and starches.Haemoglobine-based oxygen carriers may improve oxygenation and act as colloids. Dextrans have a mean molecular weight of either 40,000 or 70,000 daltons. They have a short half-life and may cause coagulation defeciencies, anaphylactic reactions or acute renal failure. Gelatins have a shorter half-life. Starches are glucose polymers with glycosidic bonds and hydroxyl-ethyl groups.According to the number of these groups, they are distinguished in three types: hetastrach, tetrastarch and pentastarch. They have oncotic effects, long half-life and few side effects. Colloids are mainly administered in shock, as well as in hypoproteinaemia, sepsis and third space losses. They are always co-administered with crystalloids, in order to replace interstitial water as well. Water loss replacement is treated in three phases. Initially, intravascular volume is restored (resuscitation phase), then interstitial space is hydrated (rehydration phase) and finally cells are hydrated (maintenance phase). Depending on the underlying disease, different combinations of crystalloids and colloids are used. Special attention is needed in cases of internal haemorrhage, increased endothelial permeability and hypoproteinaemia.
(EN)
