Λόγω τών υφισταμένων αμφισβητήσεων ώς προς τα αίτια του γήρατος και τών διισταμένων γνωμών έπί τών πολύπλοκων επεξεργασιών τούτου, έδημιουργήθη, (ός ητο έπόμενον, είς ίκανός αριθμός υποθέσεων ή θεωριών προς έξήγησιν τών κατά τό γήρας λαμβανούντων χώραν. Σχετικώς προς τούτο αναφέρονται, μερικαί άπό τάς επικρατούσας τήν σήμερον τοιαύται, ώς: ή πιθανή άμαύρωσις ή παρεμπόδισις τών γενετικών παραγγελιών, ή βλάβη, ή θέσις καί ή επισκευή του DNA, ή πιθανότης εμπλοκής τής επαναλήψεως καί αλλοιώσεως τής γενετικής μεταφράσεως, ή σύνθεσις, ή άποδόμησις των πρωτεϊνών, ή έλλάτωσις τών ριβοσοομάτων, ή άλλοίωσις τής χρωματίνης καί ή παραγωγή βλαστοπαραλλαγών. ή σκλήρυνσις τών ίστών δομής του διπλέκτου άλικος του DNA κατά τό γήρας έκ τής παρουσίας δυσκόλως χωριζόμενων πρωτεϊνών εις τους δεσμούς τούτου, αί σταυροειδείς συνδέσεις τών μορίων, ό επιβλαβής ρόλος αχρήστων καί παρεμφερών στοιχείων (συσσώρευσις λιποφουξίνης) από ελεύθερα άνωμαλα συμπλέγματα ατόμων καί ή έκ τούτων δυνατότης βλάβης τού ανοσοποιητικού συστήματος δια τής δημιουργίας επιπλοκών αύτονοσιακών καταστάσεων, τά σφάλματα καταστροφής, ή σκλήρυνσις τού συνεκτικού ιστού κτλ. Μέ βάσιν τ' ανωτέρω, ως καί μέ τήν παρατήρησιν, οτι μερικά ζώα μέ ταχύτερον ρυθμόν μεταβολισμού (τό πιθανώτερον, ίσως μέτρον καθορισμού παραγωγής τών έκ φθοράς άχρηστων) έχουν τάσιν νά θνήσκουν ένωτίτερον, ώς καί μέ τήν βεβαιότητα τής έπ’άπειρον διατηρήσεως τών κυττάρων κακοήθων ογκων είς ιστοκαλλιέργειας, έν αντιθέσει προς τά τών -βραχυβύον τοιούτων -καίτοι, είς άμφοτέρας τάς περιπτώσεις τά κύτταρα αυτά υπόκεινται είς τάς αύτάς επιδράσεις τής φθοράς άχρηστων- έδημιουργήθη, ως ήτο φυσικόν καί ή πλέον έλκιστική, άλλα καί ή περισσότερον αμφισβητήσιμος γενετική θεωρία, ήτοι αυτή τού κυτταρικού ωρολογίου τού γήρατος (cellulal aging clock theory) ήτις υποστηρίζει, οτι τά βασικά στοιχεία, τά όποια προκαλούν καί ελέγχουν τό γήρας, ευρίσκονται είς τήν γενετική μηχανή τού κυττάρου, τό DNA. Παράλληλος έκ τών περιγραφομένων λειτουργιών τών διαφόρων ορμονών τού σωματος υπάρχουν ενδείξεις, οτι τό ένδοκρινικόν σύστημα συμμετέχει ενεργώς είς τάς διαφόρους επεξεργασίας τού γήρατος. Τούτου ένεκεν προβάλλεται ή εκδοχή, οτι υπάρχει εις ή καί περισσότεροι ενδοκρινικοί αδένες, οί όποιοι δύνανται νά είναι υπεύθυνοι διά τάς διαφόρους επεξεργασίας, τάς έκ τού νευροχυμωδους συστήματος (εγκεφάλου, νεύρων κτλ) εξαρτωμένας. Ούτω πολλοί πιστεύουν, οτι ό θύμος, ώς παράγων πλείονας όρμόνας και ελέγχουν τό άνισοποιητικόν σύστημα, είναι ό άδήν ό διέπων τάς διαφόρους επεξεργασίας τού γήρατος. Πράγματι ή θυμοσίνη, ή κυρία ορμόνη τούτου, απεδείχθη ίκανή, μεταξύ άλλων, είς τήν προφύλαξιν τού σώματος ή αύξησιν ανοσίας κατά τού καρκίνου ή τών άλλων παθήσεων, είς τήν έπιτάχυνσιν τής απορρίψεως μοσχευμάτων καί έν γένει είς τήν έπιβράδυνσιν τών επεξεργασιών τού γήρατος. Έν τούτοις, άλλοι θεωρούν τον θυροειδή αδένα (ΘΑ) ώς τον κύριον παράγοντα, διέποντα τό γήρας. Ούτος, μετά τήν ύπόφυσιν ρυθμίζει κεντρικάς ενδοκρινικός μεταβολάς τού γήρατος καί παίζει άναγκαστικώς ρόλον είς κύριον αύτόνομον νευρ. μηχανισμόν καί τήν λειτουργίαν τών ένδ. εκκρίσεων. Ή θυροξίνη ωσαύτως θεωρείται ώς ή μόνη ορμόνη, ή ελέγχουσα την λειτουργίαν ολων τών κυττάρων καί τών ίστών. Αύτη καθορίζει καί τον ρυθμόν μεταβολισμού (ΡΜ), ένώ ή ανεπάρκεια ταύτης (ύποθυροειδισμός) προκαλεί διαταραχάς, αί όποΐαι προσομοιάζουν τάς τού γήρατος. Έξ άλλου μέ την πρόοδον τής ηλικίας ή ύπόφυσις καί ό ΘΑ προκαλούν τήν έπιβράδυνσιν του ΡΜ διά'τής ελευθερώσεως, ώς πιστεύεται, τής κατασταλτικής ορμόνης DECO (decreasal oxygen consumption), τής είς άλλους γνωστής καί ώς ορμόνης θανάτου. Σημεκοτέρον, οτι ή ανεπάρκεια του ΘΑ προκαλεί εύαισθησίαν του καρδιαγγειακού συστήματος με τάσιν προς καρδιακός προσβολάς, εις τά ζώα και τόν άνθρωπον, ένώ και άφαίρεσις τούτου συσχετίζεται με την άρτιριοσκλήρωσιν τούτον. Έκ των ανωτέρω, ώς και έξ αλλων περιστατικώς προκύπτουν ενδείξεις οτι υπάρχει είς βιολογικός παράγων, ελευθερωμένος ύπο της ύποφύσεο)ς, όστις ελαττώνει μετά την ώρίμανσιν του οργανισμού των των περιφεριακών ίστών είς τήν όρμόνην τοϋ ΘΑ, μέ αποτέλεσμα τήν σημαντικήν ελάττωση ταύτης κατά τό γήρας. 'Ακολούθως, αναφέρονται αί ύπάρχουσαι ύποψίαι, οτι τά επινεφρίδια και πιθανόν και άλλοι ορμονικοί αδένες ευθύνονται δια τίνας άπό τάς βαθμιαίας μεταβολάς, αί όποίαι λαμβάνουν χώραν είς τόν έγκέφαλον κατά τό γήρας, λόγω της παρατηρούμενης ομοιότητας μεταξύ των «φυσιολογικών» μεταβολών και άλλοιωσεων κανονικού γήρατος καί τών τοιούτων νεαρών ατόμων πασχόντων έκ του συνδρόμου του Cushing, μέ τάς γνωστάς εκδηλώσεις προώρου γήρατος καί μέ προ-ή συνύπαρξιν υψηλών επιπέδων ορμονών τών επινεφριδίων, ως καί τών αλλων αλλοιώσεων τών προκαλουμένων είς τά πειραματόζωα δια της χρονιάς χορηγήσεως είς ταύτα σχετικών ορμονών. Σχετικώς μέ τήν δραστηριότητα τών ορμονών αναφέρεται οτι αύται ανεξαρτήτως είδους καί μοριακού τύπου, αρχίζουν τήν ενέργεια των διά της προσκολήσεως των είς τους ειδικούς δέκτας τών κυττάρων. Ούτοι αποτελούνται άπό μεγάλα μόρια πρωτεΐνης, κείμενα μεταξύ τών κυττάρων ή της πρωτοπλασμικής μεμβράνης έχουν τήν ίκανότητα να «συλλαμβάνουν» καί νά συνδέωνται μέ τά μόρια τών ειδικών ορμονών. Οί δέκται ούτοι διαφέρουν σημαντικώς μεταξύ των ώς προς τήν πυκνότητα τών επιφανειακών μορίων, ήτις έλαττοΰνται μέ τήν ήλικίαν. Καίτοι τά δεδομένα τών σχετικών μετρήσεων τούτων δεν συμφωνούν πάντοτε απολύτως, υπολογίζεται οτι ή απώλεια της συνδετικής Ικανότητος τών δεκτών κατά τήν ΔΖ ανέρχεται είς 50-70%. Ή έξασθένισις της συνδέσεως τών δεκτών μετά τών ορμονών προκαλείται διά της ελαττώσεως του βαθμού ενεργείας τών πρώτων, δι' ω καί καταβάλλονται προσπάθειαι εξευρέσεων μέσων προς «επισκευήν» του αλλοιωμένου συστήματος δεκτών είς τά γηράσκοντα κύτταρα.
(EL)
This paper ties in the previous analysis concerning cell culture properties, DNA damage and repair, protein synthesis and degradation, etc., with the current hypothesis on the causes of aging, including the possibility of amaurosis in genetic transcription or redundancy in genetic information; the reduction of the mumber of DNA replications and that of ribosomes; the templates for protein synthesis; the hardening of the crosslinkages of the DNA double-stranded helix and the role of free re die als; the accumulation of lipofuchsin in the cells; and, finally, the general cellural aging clock theory. However, since factors based only on cell genetic concepts cannot explain all of the phenomena occurring during aging, additional hypothesis proposed by various researchers based on endocrinological observations are presented herein. It is evident from the vital role of the various hormones in the regulating of physiological processes that one or more endocrine glands, depending on the neurohumoral system, contribute in some way to the process of aging. As is well known, the thymus, with its hormones and hormonal factors, is considered by many to be the principle gland involved in aging. Thymosine, its hormone, is known to be active in protecting the organism against infection, enhancing immunity against cancer, accelerating rejection of grafts, and, generally, improving the immunity function of those suffering from congenital immuno-deficlencies and other similar conditions. However, other researchers maintain that the thyroid is the principle gland regulating the aging processes. It is a fact that this gland, in response to signals from the hypophysis, mediates the central endocrine changes involved in aging and the autonomic mechanism of the endocrine functions. Furthermore, thiroxine is believed to play a vital role in the functions of all cells and tissues, in addition to controlling metabolic rate. Its deficiency, hypothyroidism, produces disturbances and changes similar to those observed in aging, as well as promoting susceptibility to heart attack; whereas its removal often leads to atherosclerosis in both animals and man. With aging, the hypophysis, through the thyroid, produces a slowing down of the metabolic rate by the release of the DECO of death hormone. This progressive decline of the metabolic rate with age can be restored to juvenile levels in old rats by removing the hypophysis and injecting thyroid hormones. Also included in this discussion is the possibility that the adrenals, and presumably other endocrine glands, are responsible for the steadily progressing changes which take place in the brain during aging. This view stems from the similarity of these changes to those in young persons suffering from the Cushing syndrome which, as generally known, is manifested by premature aging and preceded by the circulation of adrenal hormones at high levels. With respect to hormonal function, the reader is reminded that this function is carried out only when the specific type of cell is ready to receive the message earmarked for it, a condition determined by the number of active receptors contained by the cell and by hormone binding capacity. This capacity decreases significantly with age in many tissues.
(EN)
