Οι σημερινοί Έλληνες διακρίνονται σε δυο κατηγορίες από άποψη προσδόκιμου Ζωής:
α) Σ’ αυτούς που κατοικούν σε κτίρια που κτίστηκαν μετά το 1995 ή έστω το 1985 και
β) Σ’ αυτούς που ζουν σε κατοικίες που κτίστηκαν νωρίτερα, ακόμη δε σε χειρότερη μοίρα βρίσκονται αυτοί που τα σπίτια τους έχουν χτιστεί πριν από το 1959 ή άνευ μελέτης(αυθαίρετα).
Ακόμα κι αν το δούμε από συνταγματική άποψη, η διάκριση αυτή είναι τελείως απαράδεκτη. Βεβαίως πρόκειται για μια απαράδεκτη διαφορά.
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε στα εξής τα σημεία στα οποία υποφέρουν οι προ του 1985 οικοδομές:
•Οι σεισμικές δράσεις που λαμβάνονταν (όταν λαμβάνονταν) υπόψη ήσαν σημαντικά μικρότερες από κείνες που λαμβάνονται σήμερα.
• Ο προσδιορισμός των εντατικών μεγεθών των δομικών στοιχείων γινόταν πλημμελώς :
α) Χωρίς ουσιώδη πλαισιακή λειτουργία και
β) Χωρίς συνεργασία στον τρισδιάστατο χώρο
• Η διαστασιολόγηση των διατομών ( ιδίως σε λεγόμενες κατασκευαστικές «λεπτομέρειες») των κρίσιμων περιοχών δεν μπορούσε να τους προσδώσει τοπική πλαστιμότητα.
• Η σύλληψη του φέροντος οργανισμού περιέκλειε συχνά ορόφους τόσο πιο «αδύναμους» απ τους υπόλοιπους, ώστε ολόκληρη η αναγκαία καταστροφή σεισμικής ενέργειας να συγκεντρώνεται σ’ αυτόν τον «μαλακό» όροφο - εξαντλώντας ακόμα γρηγορότερα τα (μικρά, άλλωστε) περιθώρια πλαστιμότητας
TEI of West Macedonia
