Η λεϊσμανίαση είναι μια πρωτοζωική νόσος, η οποία μεταδίδεται με το νύγμα, μολυσμένης με το πρωτόζωο Leishmania, σκνίπας. Ονομάζεται Leishmania, διότι το περιέγραψε αρχικά στο Λονδίνο το 1903, ο Leisman. Οι κλινικές εκδηλώσεις εξαρτώνται από την ανοσολογική απόκριση του ξενιστή. Η μόλυνση περιορίζεται στο δέρμα στη δερματική μορφή της λεϊσμανίασης, στις βλεννογόνιες μεμβράνες στη βλεννογόνια λεϊσμανίαση, ή είναι διάχυτη εσωτερικά στη σπλαχνική λεϊσμανίαση ( Kalazar ). Η λεϊσμανίαση έχει εντοπιστεί σε 88 χώρες, κυρίως σε τροπικές και υπό-τροπικές περιοχές, αλλά όπως φαίνεται, είναι επίσης διαδεδομένη και στη νότια Ευρώπη. Συνολικά τα κρούσματα της λεϊσμανίασης ανέρχονται σε δώδεκα (12) εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ τα νέα ετήσια περιστατικά όλων των κλινικών τύπων πλησιάζουν τα δύο (2) εκατομμύρια το χρόνο. (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας WHO/ LEISH/ 20042, Leishmania/ HIV). Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η λεϊσμανίαση, ιδιαίτερα η σπλαχνική της μορφή , έχει αναγνωριστεί ως ευκαιριακή νόσος σε ανοσοκατασταλταμένα άτομα, ιδιαίτερα σε ασθενείς που έχουν μολυνθεί με τον ιό της επίκτητης ανοσοανεπάρκειας (Choi and Lerner, 2001). Στη φύση αποθήκη του παράσιτου αποτελούν οι σκύλοι, τα άγρια μέλη της οικογένειας Canidae διάφορα είδη τρωκτικών κ.α. Οι σκύλοι εμφανίζουν συνήθως την σπλαχνική μορφή της νόσου με ιδιαίτερα ποικίλη κλινική εικόνα.
Η διάγνωση της λεϊσμανίασης είναι δύσκολη, ενώ η θεραπεία της μπορεί να είναι απογοητευτική. Οι σκύλοι θεωρούνται ότι είναι η σημαντικότερη δεξαμενή μόλυνσης του ανθρώπου. ( Kontos VI, Studies on the role of the ground squirrel in the epidemiology of leishmaniasis 1989).
TEI of West Macedonia
