Οι έννοιες του δήμου και της κοινότητας έχουν βαθιά ιστορική καταγωγή και μακριά διαδρομή στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Παρά τα διαφορετικά περιεχόμενα και τις διαφορετικές μορφές που έλαβαν μέσα στην ιστορία αφορούν πάντα στη διαχείριση των τοπικών «κοινών» σε αντιπαράθεση με τη συγκεντρωτική κεντρική κυβέρνηση.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, εξ’ ορισμού της. εκπροσωπεί την τοπική κοινωνία και έχει την ευθύνη να εξυπηρετεί αποτελεσματικά, με διαφάνεια και υπευθυνότητα και με στόχο πάντοτε την καλή ποιότητα ζωής και ευημερία του συνόλου.
Με απλά λόγια, η Τοπική Αυτοδιοίκηση υπάρχει για τους δημότες και ως εκ τούτου αυτοί πρέπει να είναι στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, η τοπική αρχή πρέπει να γίνει το βασικό όχημα διακυβέρνησης σε τοπικό επίπεδο, ενεργώντας πάντοτε σύμφωνα και εντός του πλαισίου των πολιτικών και στρατηγικών του κεντρικού κράτους. Η τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα γνώρισε τεράστιες αλλαγές τα τελευταία 20 χρόνια περίπου. Η αρχή έγινε με το σχέδιο Καποδίστρια και συνεχίστηκε μετά με το σχέδιο Καλλικράτη. Οι αλλαγές αυτές επέφεραν τόσο σημαντικές αλλαγές στον χάρτη της αυτοδιοίκησης, με συγχωνεύσεις δήμων και την δημιουργία περιφερειών όσο και στην διοικητική και οικονομική λειτουργία της αυτοδιοίκησης. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές στην τοπική αυτοδιοίκηση θα μας απασχολήσουν στην πτυχιακή μας αυτή εργασία. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να αναλύσουμε τους δύο νόμους - σχέδια (Καποδίστριας -Καλλικράτης) και τις αλλαγές που αυτά έφεραν στα αυτοδιοικητικά της χώρας μας.
TEI of West Macedonia
