Το εμπόριο των γεωργικών προϊόντων είναι εδώ και μερικά χρόνια
οργανικά ενταγμένο στους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου,
και οι πολιτικές για τη γεωργία δεν μπορούν πλέον να ασκούνται βάσει
αποκλειστικά «εθνικών» κριτηρίων. Η παρούσα εργασία προσπαθεί να
εξετάσει το διεθνές εμπόριο των γεωργικών προϊόντων στο ευρύτερο πλαίσιο
των υπό εξέλιξη εμπορικών διαπραγματεύσεων, οι οποίες μετά από τη
Γεωργική Συμφωνία που επιτεύχθηκε στο «Γύρο Ουρουγουάης» εξελίσσονται
στο πλαίσιο του «Γύρου
Doha
». Σκιαγραφεί την αντιπαράθεση των απόψεων
των βασικών «πρωταγωνιστών » στις πολυμερείς διαπραγματεύσεις και τις
συγκρούσεις συμφερόντων που αυτές υποκρύπτουν, ενώ παράλληλα εκθέτει
τη στρατηγική που ακολουθεί η ΕΕ στις διαπραγματεύσεις αυτές, σε
συνδυασμό με τις διαρκείς πιέσεις για αλλαγή της φιλοσοφίας, των στόχων και
των μέσων της ΚΑΠ. Η εργασία ολοκληρώνεται με τις αναθεωρήσεις της
Κοινής Αγροτικής Πολιτικής για τη γεωργία το 1992 (αναθεώρηση
Macsharry),
οι οποίες έλαβαν πρόσθετα και ουσιαστικά μέτρα που συνέβαλαν καθοριστικά
στην αντιμετώπιση του προβλήματος των πλεονασμάτων. Στην συνέχεια,
ακολουθεί η νέα μεταρρύθμιση της ΚΑΠ στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2000»,
καθώς και των διαγραφόμενων μελλοντικών προοπτικών.
TEI of West Macedonia
