Τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά συμφραζόμενα έχουν αλλάξει ριζικά τα τελευταία χρόνια: ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο των υπηρεσιών στη συνολική παραγωγή, επανάσταση στις τηλεπικοινωνίες, εκτεταμένη μείωση των ρυθμιστικών παρεμβάσεων στις βιομηχανικές χώρες, μετάβαση των χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, καθώς και των χωρών που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, προς την οικονομία της αγοράς κύμα οικονομικού φιλελευθερισμού σε πολλά σημεία του αναπτυσσόμενου κόσμου, κυρίως βαθμιαίο άνοιγμα των οικονομιών της Κίνας και της Ινδίας, πολλαπλασιασμός των συμφωνιών περιφερειακής ολοκλήρωσης. Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία ότι από τα μέλη της λεγόμενης Τριάδας που κυριαρχεί στην παγκόσμια οικονομία ( ΕΕ, ΗΠΑ, Ιαπωνία), οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να έχουν τον ηγετικό ρόλο, ίσως επειδή οι διαπραγματεύσεις για το εμπόριο δεν έχουν μείνει ποτέ εντελώς ανεπηρέαστες από την πολιτική ισχύ.
Η τελευταία σύνοδος του ΠΟΕ στο Σιατλ (ΗΠΑ) στις αρχές Δεκεμβρίου 1999 έδειξε τη δυσκολία εξεύρεσης γραμμών επίλυσης των προβλημάτων ανάπτυξης του διεθνούς εμπορίου προς όφελος όλων των χωρών, κυρίως σε τομείς όπως τα αγροτικά, τη βιοτεχνολογία, τη νομοθεσία antidumping και την μείωση των δασμών στους επίμαχους τομείς, τις προδιαγραφές εργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος που αντιμετωπίζει η διεθνή κοινότητα. Ιδιαίτερες αντιθέσεις διατυπώθηκαν επίσης στις διαπραγματεύσεις για το άνοιγμα των αγορών από τις βιομηχανικά ισχυρές χώρες (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ιαπωνία) προς τα προϊόντα των παραδοσιακών εξαγωγών των αναπτυσσόμενων χωρών.
Η διεύρυνση, από πολιτικής πλευράς, προσφέρει απίστευτα πλεονεκτήματα, γιατί προωθεί την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη δημοκρατία σε μια ευρεία γεωγραφική ζώνη, μέσα στην οποία αναπτύσσονται τα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανοχής, της διαφοράς και του πλουραλισμού.
Η Ευρώπη πρέπει να βρει έναν νέο δυναμισμό. Το βάρος είναι απαραίτητο στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Ωστόσο η ενέργεια, ο δυναμισμός είναι πολυτιμότεροι παράγοντες.