Από το 1992 με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, θεμελιώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως αμφικτυονία και μέλλουσα υπερ-Πολιτεία πολλών ενωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών με συνεκτικό ιστό την οικονομική νομισματική ενοποίηση. Τούτη η ενοποίηση έχει ένα αντιφατικό χαρακτηριστικό: ενώ τα κράτη μέλη έχουν την ευθύνη του να λαμβάνουν εθνικές αποφάσεις για τα οικονομικά του οίκου τους, θεσπίζεται ένα νόμισμα υπερεθνικό, το Ευρώ €, ως ασυνήθιστο νόμισμα που αντικαθιστά τα εθνικά νομίσματα, με την πρόβλεψη της παραχώρησης αρμοδιοτήτων από τα κράτη στην Ε.Ε.. Φτιάχτηκε μια ιδιότυπη διακυβέρνηση η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση. Η Ε.Ε. συν τω χρόνω, προσπάθησε να δώσει μια πληρέστερη πρόταση προς την κατεύθυνση της δημοκρατικής νομιμότητας της λειτουργίας της. Ο όρος «Διακυβέρνηση» εν προκειμένω έλαβε μια ερμηνεία δομής κανονιστικών διατάξεων λειτουργίας και διαδικασιών οι οποίες ασκούν επίδραση στην άσκηση εξ-ουσίας. Εντούτοις η Οικονομική Νομισματική Ένωση έμεινε ατελής. Κινήθηκε πολλές φορές προς κατευθύνσεις εκτός δημόσιας σφαίρας, μη επιθυμητές και μη δημοκρατικές διατηρώντας και διευρύνοντας κατά τη διαχείριση της κρίσης χρέους μετά το 2009, ένα έλλειμμα δημοκρατίας, το οποίο φάνηκε να την χαρακτηρίζει εξ υπαρχής της γένεσης των ενωσιακών θεσμών. Η οικονομική κρίση επεξέτεινε το δημοκρατικό έλλειμα. Ασφαλώς η ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση, εγγυάται την βελτίωση των παραπάνω. Τα πολλά διακυβερνητικά εργαλεία, είναι ένα μη δημοκρατικό εμπόδιο στην απαιτούμενη δημοκρατικοποίηση της Ε.Ε.. Τα περισσότερα αποτελούν προϊόντα ισορροπιών, επιρροών ισχυρών εθνικών παραγόντων αλλά και προϊόντα πανικού στην κρίση. Η κατάσταση χρήζει νέας συμφωνίας και νέας συνθήκης. Η ιστορία της ολοκλήρωσης διδάσκει, βέβαια, ότι διακυβερνητικές επιλογές και λύσεις, που βαθαίνουν το δημοκρατικό έλλειμμα της4 Ένωσης, αργά ή γρήγορα ενσωματώνονται στην ενωσιακή λογική. Τα πάντα στην σημερινή Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση χρήζουν δημοκρατικής νομιμοποίησης και λογοδοσίας
(EL)
Since 1992, with the signing of the Maastricht Treaty, the European Union has been founded as an amalgamation and future super-State of several united European states with economic monetary unification as a coherent fabric. This unification has a contradictory feature: while the member states have the responsibility of making national decisions on their own finances, a supranational currency, the Euro €, is established as an unusual currency replacing national currencies, with the provision of the granting of competences by the states to the EU. A peculiar governance was created, the so-called European Economic Governance. The EU in time, tried to give a more complete proposal towards the democratic legitimacy of its functioning. The term "Governance" in this context has taken on an interpretation of a structure of normative operating provisions and procedures which influence the exercise of expower. Nevertheless, Economic and Monetary Union remained incomplete. It moved several times in directions outside the public sphere, undesirable and undemocratic, maintaining and widening in the management of the debt crisis after 2009, a democratic deficit that seemed to characterize it from the very genesis of the Union's institutions. The economic crisis has exacerbated the democratic deficit. Of course, the European democratic tradition guarantees an improvement in this respect. The many intergovernmental instruments are an undemocratic obstacle to the required democratization of the EU. Most of them are products of balances, of the influence of powerful national actors and of panic in the crisis. The situation needs a new agreement and a new treaty. The history of integration teaches, of course, that intergovernmental options and solutions, which deepen the democratic deficit of the Union, are sooner or later incorporated into the Union's logic. Everything in today's European governance needs democratic legitimacy and accountability.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/eap
