0
Les sociétés européennes actuelles sont caractérisées par un multiculturalisme croissant. Cette diversité culturelle est présente à l’ethnographie de la classe scolaire. Dans le cadre de l’institution publique, l’enseignant de langue étrangère est appelé à assumer son rôle d’«acculturateur», afin d’assurer le dialogue interculturel, de susciter chez les apprenants l’intérêt envers l’altérite, d’éliminer les sentiments xénophobes et de former des futurs citoyens tolérants, responsables, démocratiques.
Le présent mémoire est dédié à la recherche parmi des enseignants de français et d’espagnol comme langues étrangères œuvrant en Grèce, en Espagne et au Portugal. Le mémoire se divise en trois parties.
La première partie comprend les caractéristiques du paysage éducatif. Nous mettons en évidence les similitudes /différences parmi les trois pays en ce qui concerne la place des langues étrangères dans les trois systèmes éducatifs, les caractéristiques du corps enseignant et la place de l’éducation interculturelle selon les instructions officielles. En outre, nous essayons d’éclaircir la notion-clé (acculturation) et d’expliquer comment elle affecte les apprenants et les enseignants.
La deuxième partie concerne l’exploitation méthodologique de la recherche. Nous présentons ainsi la base de notre problématique, c’est-à-dire si les professionnels sont suffisamment outillés pour effectuer un enseignement interculturel. Ceci est recherché à travers des entrevues semi dirigées, pour prendre conscience de la situation qu’ils envisagent et connaître leurs pratiques.
Dans la troisième partie nous abordons les résultats récoltés, selon lesquels le degré de mise en œuvre de l’acculturation n’est pas suffisamment élevé à cause de divers facteurs. Les problèmes détectés nous ont dirigé à formuler certaines propositions, qui constituent des points de repères pour le renforcement de l’acculturation.
Οι σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από μία αυξάνουσα πολυπολιτισμικότητα. Αυτή η πολιτισμική διαφορετικότητα είναι εμφανής στην σχολική τάξη. Στα πλαίσια της δημόσιας εκπαίδευσης, ο καθηγητής ξένων γλωσσών καλείται ν’ αναλάβει τον ρόλο του «προσπολιτιστή», προκειμένου να διασφαλίσει τον διαπολιτισμικό διάλογο, να κινήσει στους μαθητές το ενδιαφέρον για τη διαφορετικότητα, να εκμηδενίσει τα ξενοφοβικά συναισθήματα και να δημιουργήσει μελλοντικούς πολίτες με κατανόηση, υπεύθυνους, δημοκρατικούς.
Η παρούσα διπλωματική διατριβή είναι αφιερωμένη στην έρευνα μεταξύ καθηγητών γαλλικής και ισπανικής γλώσσας που εργάζονται στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία και χωρίζεται σε τρία μέρη.
Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος. Επισημαίνονται οι διαφορές/ομοιότητες των τριών χωρών σχετικά με τη θέση των ξένων γλωσσών στα τρία εκπαιδευτικά συστήματα, τα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού σώματος, καθώς επίσης και τη θέση της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης σύμφωνα με τις επίσημες οδηγίες. Επιπλέον προσπαθούμε να διασαφηνίσουμε την έννοια-κλειδί (προσπολιτισμός ) και να εξηγήσουμε πώς επηρεάζει διδάσκοντες και διδασκόμενους.
Το δεύτερο μέρος αφορά στην μεθοδολογική αξιοποίηση της έρευνας. Παρουσιάζουμε τη βάση της προβληματικής μας, εάν δηλαδή οι επαγγελματίες είναι επαρκώς εξοπλισμένοι ούτως ώστε να πραγματοποιήσουν μία διαπολιτισμική διδασκαλία. Αυτό διερευνάται διά μέσου ημι-κατευθυνόμενων συνεντεύξεων, προκειμένου ν’ αποκτήσουμε επίγνωση της κατάστασης που αντιμετωπίζουν και να μάθουμε τις πρακτικές τους.
Στο τρίτο μέρος προσκομίζουμε τα αποτελέσματα που συγκεντρώσαμε, σύμφωνα με τα οποία ο βαθμός υλοποίησης του προσπολιτισμού δεν είναι αρκετά υψηλός εξαιτίας διαφόρων παραγόντων. Τα προβλήματα που εντοπίσαμε, μας οδήγησαν στο να διατυπώσουμε κάποιες προτάσεις, οι οποίες αποτελούν σημεία αναφοράς για την ενίσχυση του προσπολιτισμού.
