0
Το θέμα της εργασίας μας, αν και αναφέρεται στο χωρίο Α΄ Κορ. (9,19 – 22), συνοψίζεται και μόνο στον στίχ. (9,22), στον οποίο ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: τοῖς πᾶσι γέγονα τά πάντα. Με τη φράση του αυτή ο Παύλος τονίζει την εκούσια απεμπόληση των αποστολικών δικαιωμάτων του, των αποστολικών εξουσιών του, και την «προσαρμογή» του στα χαρακτηριστικά των άλλων, όπως περιγράφεται στους προηγούμενους απ’ αυτόν στίχους. Ο σκοπός της πράξης αυτής ήταν η οικοδομή και η σωτηρία των πιστών, όπως αναφέρεται στη συνέχεια του αυτού στίχου.
Κεντρική ιδέα, λοιπόν, του θέματος είναι ότι για την επίτευξη της σωτηρίας του αδελφού είναι αναγκαία η εκούσια προσαρμογή μας στις ιδιαιτερότητές του και τις ανάγκες του. Το να γίνει κάποιος τα πάντα για όλους απαιτεί προσωπική κένωση, γινόμενος ταυτόχρονα, όπως και ο Απόστολος Παύλος, μιμητής Χριστού, όπως σημειώνεται στον στίχ. (11,1). Είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε τα φυσικά στοιχεία ετερότητας των ανθρώπων όχι ως εμπόδια αλλά ως στοιχεία ενότητας του εκκλησιαστικού σώματος. Άλλωστε, ένα μυστηριακό χαρακτηριστικό του εκκλησιαστικού σώματος είναι και η ενότητά του. Η Eκκλησία είναι Σώμα Χριστού, όπου όλοι είμαστε μέλη του, όπως τονίζεται στον στίχ. (10,17). Η προσωπική ή η συλλογική ετερότητα των μελών του εκκλησιαστικού σώματος (κοινωνική, γλωσσική, φυλετική, πολιτισμική κλπ.) δεν πρέπει, λοιπόν, να αποτελεί εμπόδιο στην ενότητά του, αλλά αντίθετα να καθίσταται στοιχείο αυτής. Έτσι, μπορούμε να οδηγηθούμε στην επιδίωξη έκφρασης των ποικίλων χαρακτηριστικών όλων των πιστών, προκειμένου να βοηθήσουμε στη σωτηρία όλων, χωρίς κανενός είδους αποκλεισμό.
Αντιλαμβανόμαστε από τα προαναφερθέντα αλλά και από το γεγονός ότι το χωρίο Α΄ Κορ. (9,19 – 22) εντάσσεται στην ενότητα (8,1 – 11,1), ότι για να γίνει πλήρως κατανοητό αυτό είναι αναγκαίο να μελετηθεί αναπόσπαστα από την ενότητα αυτή. Σ’ αυτήν εκδιπλώνεται το πρόβλημα της βρώσης ειδωλοθύτων από Κορινθίους χριστιανούς, οι συνέπειες του και ο τρόπος αντιμετώπισής του από τον Παύλο. Βεβαίως, έμμεσα κυριαρχεί ο προβληματισμός για τα όρια της προσωπικής ελευθερίας, εξουσίας, του χριστιανού. Εμείς στην εργασία μας θα ερευνήσουμε το ζήτημα της κατανάλωσης αυτής, επικεντρώνοντας όμως την προσοχή μας κυρίως στα όρια της προσωπικής ελευθερίας των πιστών.
Έτσι, μέσα από το ζήτημα της βρώσης των ειδωλοθύτων και την πραγμάτευσή του, αναδύεται το ενδιαφέρον για εμάς ζήτημα των ορίων της προσωπικής ελευθερίας (εξουσίας) και της εξάρτησής της από τη συνείδηση του αδελφού – χριστιανού, ώστε να είμαστε πραγματικά ἐν Χριστῷ ελεύθεροι. Για τον σκοπό αυτό, προβάλλεται ως παράδειγμα προς μίμηση ο Παύλος. Αυτό, διότι παντού προτάσσει το συμφέρον του αδελφού και την ωφέλειά του με την απεμπόληση της αποστολικής εξουσίας του και της προσωπικής ελευθερίας του, γινόμενος τά πάντα τοῖς πᾶσι. Η πράξη αυτή είχε σκοπό να καρποφορήσει το ἐν Κυρίῳ ευαγγελικό κήρυγμά του, έστω και σε ορισμένους, προς δόξαν του Τριαδικού Θεού. Τη δόξα του Τριαδικού Θεού θα πρέπει να έχει κατά νου πάντοτε ο χριστιανός οτιδήποτε πράττει, και αυτό να καθορίζει την ἐν Χριστῷ προσωπική ελευθερία του.
The focus of our thesis, as it is mentioned in the First Epistle to Corinthians (9,19 – 22), can be recapitulated in the verse (9,22) in which Apostle Paul states: I have become all things to all people. In this verse and the verses before that, Paul emphasizes the need to deny himself the apostolic rights and authority in order to accommodate to all people. As it is mentioned in the next verses, this adjustment to the characteristics of all people will aim at their development and salvation.
The central idea underlying this thesis is that our brothers’ salvation can only be accomplished if we are deliberately tuned in to their qualities and needs. Furthermore, in verse (11,1), Paul explains that in order for one person to become all things to all people necessitates this person’s kenosis or self – emptying and at the same time being imitator of Christ following the example of Apostle Paul. When we do not regard other people’s distinctive attributes as obstacles but on the contrary as unifying elements among the members of the church, we welcome and accept them. Consequently, we could pursue the manifestation of these attributes so that everybody stands a chance of salvation and nobody is denied one. The personal or group differences (social, language, racial, cultural etc.) among the members of the church should not constitute an obstacle but an element which unifies the body of church. Furthermore, the Church is the Body of the Christ and each one of us is part of this body as it is highlighted in verse (10,17).
The same chapter including the aforementioned verses also depicts the problem of Corinthians’ consuming idol food (especially meat), the consequences of such action as well as the way in which Apostle Paul deals with the problem. This issue provides food for thought about the boundaries of personal freedom and the control the Christian has over his life. This thesis will delve into the problem of the consumption and focus on its implications. Moreover, this issue is directly related to the core idea discussed above, namely the fact that Paul denied himself the apostolic authority and personal freedom.
