Στην παρούσα διπλωματική εργασία καταγράφονται συνοπτικά οι σημαντικότερες παραγωγές του "Γυάλινου Κόσμου" του Tennessee Williams στην Ελλάδα και παρουσιάζονται αναλυτικά εκείνες που σκηνοθέτησαν ο Κάρολος Κουν το 1946 στο Θέατρο Τέχνης, ο Δημήτρης Μαυρίκιος το 1997-1998 και 1998-1999 στο Θέατρο «Εμπρός» και −πολύ πρόσφατα− ο Δημήτρης Καραντζάς στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας» το 2018. Ο άξονας που καθιστά τις συγκεκριμένες προσεγγίσεις ορόσημα στην πορεία του έργου στην ελληνική σκηνή και τις συνδέει, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον ίδιο τον συγγραφέα του έργου, δεν είναι άλλος από έναν ιδιόρρυθμο −αρχικά αποκαλούμενο ποιητικό− ρεαλισμό, διανθισμένο με ποιητικά και φαντασιακά στοιχεία, τον οποίο και οι τρεις σκηνοθέτες επιχείρησαν να αναδείξουν με τις επιλογές τους και τα μέσα που διέθεταν. Επιστρατεύοντας τη μεταμορφωτική δύναμη της ποιητικής φαντασίας, για να αποκαλύψουν τη βαθύτερη ουσία της πραγματικότητας, οι τρεις καλλιτέχνες φαίνεται να εναρμονίζονται στις προσεγγίσεις τους με τις απόψεις του δραματουργού περί «πλαστικού θεάτρου» ή/ και ενσωματώνουν το κινηματογραφικό στοιχείο που χαρακτηρίζει το έργο. Δημιουργούν, έτσι, τομές, καθώς διαφοροποιούνται από άλλες σκηνοθετικές απόπειρες που καταγράφονται στην Ελλάδα, οι οποίες, υιοθετώντας περισσότερο τη φωτογραφική απεικόνιση του θεάτρου ρεαλιστικών συμβάσεων, είχαν έναν πιο ακαδημαϊκό χαρακτήρα.
(EL)
This thesis summarizes the most significant productions of Tennessee Williams' "The Glass Menagerie" in Greece, focusing in detail on three key stagings: Karolos Koun's 1946 production with "Theatro Technis", Dimitris Mavrikios' 1997-1998 and 1998-1999 productions at the "Empros" Theatre, and most recently, Dimitris Karantzas' 2018 production at the "Kefallinia Street Theatre." The common thread that makes these productions milestones in the play's journey on the Greek stage, and connects them both to each other and to the playwright himself, is a unique form of realism—originally termed poetic realism—imbued with poetic and imaginary elements. All three directors sought to emphasize these aspects through their artistic choices and the tools at their disposal. By tapping into the transformative power of poetic imagination to unveil the deeper truths of reality, these directors appear to align their approaches with Williams' concept of "plastic theatre" and/or incorporate the cinematic qualities inherent in the play. In doing so, they distinguish their work from other Greek productions of The Glass Menagerie, which, leaning more towards a photographic representation in line with traditional realistic theatre conventions, adopted a more academic approach.
(EN)
Πανεπιστήμιο Κρήτης
