Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είχε διπλό αντίκτυπο στις συνοριακές περιφέρειες(περιοχές). Από τη μια, τα σύνορα ουσιαστικά «έπεσαν» σε ολόκληρη τηνεσωτερική επικράτεια της ΕΕ, και από την άλλη πλευρά, δημιουργήθηκε έναεύφορο έδαφος για την ανάληψη πρωτοβουλιών εδαφικής συνεργασίας καιθεσμικής καινοτομίας ανάμεσα σε διάφορες όμορες περιοχές της ΕΕ. Ο βαθμόςδιασυνοριακής συνεργασίας και της επιτευχθείσας οργάνωσης ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με την περιφέρεια και ένα συνδυασμό διαφόρων παραγόντων.Στην παρούσα εργασία αρχικά, παρουσιάζονται και αναλύονται οι θεωρίες και οιασκούμενες πολιτικές της διασυνοριακής αλληλεπίδρασης και στη συνέχειαδιενεργείται μια ποσοτική ανάλυση του συνόλου των συνοριακών περιφερειών της Ε.Ε. χωρισμένων σε δύο ομάδες (τις συνοριακές και τις μη συνοριακές), οι οποίες ανήκουν στο επίπεδο NUTS 3 της χρησιμοποιούμενης, από την Eurostat, κωδικοποίησης “NUTS”. Η σύγκριση των περιφερειών γίνεται σε γεωγραφικό, δημογραφικό και οικονομικό επίπεδο. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπάρχουν μικρές στατιστικά διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων περιφερειών ως προς το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ (σε όρους πραγματικής αγοραστικής αξίας) και στο ποσοστό απασχόλησης (επί του συνολικού πληθυσμού). Επιπρόσθετα σημειώθηκε μία δυναμική τάση στις συνοριακές περιφέρειες, με αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης και απασχόλησης σε σχέση με τις μη συνοριακές.
Γεωγραφία (Γενικά)
Κοινωνικές Επιστήμες ▶ Κοινωνική και Οικονομική Γεωγραφία Geography
(EN)
συνοριακές περιφέρειες
ευρωπαϊκή ολοκλήρωση
Γεωγραφία
δισυνοριακή συνεργασία
Πολιτική
Τμήμα Γεωγραφίας
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Όχι Παράγωγα Έργα 4.0
Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο
