Ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση αφενός του τρόπου με τον οποίο οι διευθυντές και υποδιευθυντές σχολείων, και των δύο φύλων, από τον Καναδά και την Ελλάδα αντίστοιχα, αντιλαμβάνονται και ταυτόχρονα διαχειρίζονται τη σύγκρουση στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, και αφετέρου του τρόπου αντίδρασής τους στις διάφορες συγκρουσιακές καταστάσεις. Συγκεκριμένα, η έρευνα μελετά και εξετάζει έννοιες όπως, το φύλο, η εκπαιδευτική ηγεσία και οι διάφορες μορφές διαχείρισης των συγκρούσεων, καθώς επίσης και η αποτελεσματικότητα που επιδεικνύουν οι διευθυντές και υποδιευθυντές στη διαχείριση των συγκρούσεων στο πλαίσιο της θέσης ευθύνης που κατέχουν. Η σύγκρουση αποτελεί μια αναπόφευκτη, φυσική εκδήλωση, η οποία είναι παρούσα σε όλες τις σημαίνουσες διαπροσωπικές σχέσεις και τα κοινωνικά περιβάλλοντα. Στο σχολικό περιβάλλον, όπου συνυπάρχουν τόσες διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις και συμπεριφορές, οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες ανάμεσα σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και το προσωπικό της σχολικής μονάδας. Ο Messing (1993) αναφέρει ότι η επίλυση των συγκρούσεων, ως πεδίο μελέτης, αναπτύσσεται ραγδαία και αποτελεί τομέα στον οποίο οι διευθυντές χρειάζεται να αποκτήσουν περισσότερη εμπειρία. Σύμφωνα με τους Sweeney και Carruthers (1996), ελάχιστοι εκπαιδευτικοί διαθέτουν το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο για την επίλυση των συγκρούσεων. Μολονότι η επίλυση και η διαχείριση των συγκρούσεων, καθώς και οι ίδιες οι μορφές των συγκρούσεων, έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολλών ερευνών κατά το παρελθόν, ελάχιστες είναι, ωστόσο, οι έρευνες οι οποίες είχαν στο επίκεντρο της μελέτης τους το φύλο ή τον τρόπο διαχείρισης των συγκρούσεων από τους διευθυντές και υποδιευθυντές των σχολείων και την αποτελεσματικότητα των ατόμων αυτών στη διαχείριση των συγκρούσεων. Ειδικότερα δε στον Ελλαδικό χώρο, η έρευνα στο συγκεκριμένο πεδίο είναι πολύ περιορισμένη.
University of the Aegena
