The present study examines the efficiency of higher education in Greece in comparison with that of other European countries such as Holland, Great Britain, Germany, Finland and Portugal. The approach is undertaken in the light of the Lisbon strategy for education which set goals which were, for a large part, unattainable. The cost of higher education to the individual and investment in human resources are considered to be efficient in Greece, but not to the same extent as in the other countries. The same applies to the social ramifications of the provision of higher education to the public. These are considered to be positive although not to the desired extent. State funding of higher education continues to decrease both as a result of political decisions and as a result of the present global financial crisis. A solution to this underfunding, which seriously underminds the quality of the education provided seems to be a logical contribution from citizens towards the cost based on social and financial criteria. Using the analysis of indexes which reflect the desired parameters, it can be seen that Greece have has made efforts, which have led to constant financial improvements. However, funding remains inadequate in contrast to the other countries, with an exception of Portugal, although not with respect to all the parameters. However, it remains obvious that the decision to improve human resources either by means of basic education or of lifelong learning is right. The expectations are naturally fulfilled, to a lesser extent in our country. However, in the context of the United Europe the increased possibilities of mobility, bridge the gap created by the difficulties presently encountered by the Greek economy.
Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται μια προσέγγιση της αποδοτικότητας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ολλανδία, η Μ. Βρετανία, η Γερμανία, η Φινλανδία, η Πορτογαλία. Η προσέγγιση επιχειρείται στο πλαίσιο της στρατηγικής της Λισσαβόνας για την εκπαίδευση η οποία έθεσε στόχους στην πλειοψηφία τους ανεκπλήρωτους. Το ιδιωτικό κόστος συμμετοχής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο, κρίνεται αποδοτική στην Ελλάδα, όχι όμως στο βαθμό που είναι αποδοτική στις άλλες χώρες. Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει η αυξημένη εκπαίδευση στους πολίτες. Θετικές αλλά όχι στον επιθυμητό συγκριτικά βαθμό. Η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ολοένα και περισσότερο μειώνεται στο πλαίσιο τόσο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, όσο και της γενικότερης οικονομικής κρίσης. Διέξοδο στην υποχρηματοδότηση αυτή, η οποία επιφέρει πλήγμα στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, φαίνεται να αποτελεί η ορθολογική, με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια συνεισφορά των πολιτών στο κόστος. Μέσα από την ανάλυση δεικτών που αποτυπώνουν τις ζητούμενες παραμέτρους, διαπιστώνεται πως στην πατρίδα μας έχουν γίνει προσπάθειες, τα μεγέθη βελτιώνονται σταδιακά, όμως υπολείπονται σταθερά σε σχέση με τις συγκρινόμενες χώρες. Εξαίρεση αποτελεί η Πορτογαλία κι αυτή όχι σε όλους τις παραμέτρους. Ακόμα κι έτσι όμως είναι εμφανές, πως η απόφαση των ατόμων για βελτίωση του ανθρώπινου κεφαλαίου τους είτε μέσω αρχικής εκπαίδευσης, είτε μέσω της δια βίου κατάρτισης είναι ορθή, οι προσδοκίες επιβεβαιώνονται σε μικρότερο βέβαια βαθμό στη χώρα μας, όμως στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης η δυνατότητα αυξημένης κινητικότητας, καλύπτει το κενό που δημιουργούν οι παθογένειες της Ελληνικής οικονομίας.
University of the Aegena
