Το θέμα που προσπαθεί η συγκεκριμένη εργασία να προσεγγίσει αφορά στην χρήση των εμβολίων, ως μέσο για την παθητική ανοσοποίηση ενός πληθυσμού. H πολύ διαδεδομένη και παγκοσμίως εφαρμοζόμενη μέθοδος του εμβολιασμού, επιδρά στο ανοσοποιητικό σύστημα με μηχανισμούς που καταργούν τη φυσική ενεργητική ανοσοποίηση, δηλαδή το αποτέλεσμα της φυσικής επαφής με το αντιγόνο. Μεγάλος αριθμός επιστημονικών ιατρικών μελετών συσχετίζει τη, χωρίς καμία εξατομίκευση, χορήγηση πολυδύναμων αντιγονικών παραγόντων σε νεογνικές ή βρεφικές ηλικίες, κατά τις οποίες το ανοσοποιητικό σύστημα δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένο, με την άμεση ή μακροπρόθεσμη εμφάνιση επιπλοκών, που συνηγορούν υπέρ της μόνιμης εγκατάστασης σοβαρών χρόνιων, νευρολογικών ή μη, νοσημάτων. Επιπλέον, η προσθήκη ανοσοενισχυτικών, όπως τα άλατα του αλουμινίου, στη σύσταση των εμβολίων, δημιουργεί πρόσθετες διαμάχες μεταξύ των ερευνητών για το αν μπορούν να θεωρηθούν παράγοντες υπεύθυνοι για την εμφάνιση νευροτοξικότητας και νευρολογικών εκδηλώσεων. Επειδή το αρχικό πεδίο δράσης των εμβολίων είναι αναμφισβήτητα το ανοσοποιητικό σύστημα, θεωρήθηκε, πρωτίστως, σκόπιμο να καταγραφεί σχηματικά ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος αυτού, ενώ στη συνέχεια γίνεται μια εκτενής αναφορά στη σύσταση, τη χορήγηση, τα συνιστώμενα σχήματα, τον τρόπο δράσης, τις αντενδείξεις και τις, μέσα από επιστημονικές πηγές προσαπτόμενες, παρενέργειες των εμβολιαστικών παραγώγων. Αν ήταν αυτοσκοπός της εργασίας αυτής να καταδικάσει και να θεωρήσει τη χρήση των εμβολίων καταστρεπτική, η μελέτη δε θα είχε λόγω να συνεχιστεί περαιτέρω. Αντιθέτως, κρίνεται, συνταύτα, σκόπιμη και αναγκαία μια ολιστική και διεπιστημονική επισκόπηση της ανά άτομο εφαρμογής και των συνεπειών της εμβολιαστικής τακτικής, μέσα από τους άξονες δύο συνδυασμένων επιστημονικών προσεγγίσεων: της γενικής θεωρίας των συστημάτων και της κλασσικής ομοιοπαθητικής. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η ανθρώπινη οντότητα στον τομέα της συστημικής θεωρίας, προσδίδει στην μελέτη μας τη δυνατότητα μιας ευρύτερης οπτικής σχετικά με τη λειτουργικότητα και το αναπόσπαστο των αλληλοσυνδεόμενων, μη γραμμικών και ένσκοπων διαδράσεων του ατόμου ως ένα πολύπλοκο σύστημα. Βασικό χαρακτηριστικό του συστήματος αυτού είναι ότι το σύνολο των διαδικασιών και λειτουργιών του, είναι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του και έτσι, μόνο μια ολιστική προσέγγιση θα ήταν αποτελεσματική. Πρόκειται δε αναμφίβολα, για ένα σύστημα που αλληλεπιδρά δυναμικά και με αλληλοεξάρτηση με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται και ως εκ τούτου, και με τα εκάστοτε ερεθίσματα που δέχεται. Έχοντας ως απώτερο και ισχυρό σκοπό την επιβίωση, μέσα από εξελικτικές διαδικασίες που δεν αλλοιώνουν την εγγενή του ταυτότητα, το αποτελούμενο από συνεργατικά τμήματα αυτό σύστημα, που αναπόσπαστα πλαισιώνει την μοναδικότητα του κάθε ατόμου, δέχεται τον εμβολιασμό ως ένα εισερχόμενο ερέθισμα που διαταράσσει την ομοιοστασία του. Ολιστική προσέγγιση ως προς το φάσμα των αντιδραστικών μηχανισμών έναντι του εμβολιαστικού ερεθίσματος, προσπαθεί να δοθεί και μέσω της Ομοιοπαθητικής επιστήμης. Η προσπάθεια να κατανοηθούν βασικές αρχές λειτουργίας και αντίδρασης, με κύριο άξονα την ομοιοπαθητική θεωρία των επιπέδων υγείας, επί του συνόλου του οργανισμού, βρίσκει κομβικά σημεία επαφής μεταξύ των προαναφερόμενων επιστημών. Το κεντρικό σημείο που διαπνέει το ύφος, το μήκος και το πλάτος της μελέτης αυτής είναι η διαπιστευμένη άποψη ότι μόνο μέσα από το «όλον» μπορεί να προσεγγιστεί και η μοναδικότητα του κάθε ατόμου.
