Στη παρούσα εργασία θα μελετηθούν τρείς παράκτιες περιοχές του Μεσσηνιακού Κόλπου: η περιοχή Κορδία Καλαμάτας(Δήμος Καλαμάτας), η περιοχή Αβίας Καλαμάτας (Δήμος Αβίας) και η περιοχή της Μεθώνης (Δήμος Μεθώνης, (Ν. Δυτικά του Μεσσηνιακού Κόλπου)). Και στις τρείς περιπτώσεις οι παράκτιες ζώνες έμπροσθεν των οικισμών αντιμετωπίζουν οξύτατο πρόβλημα διάβρωσης στη παράκτια ζώνη. Καθοριστικοί παράγοντες στη διάβρωση της παράκτιας ζώνης του οικισμού Κορδία Καλαμάτας ήταν η κατασκευή του λιμενοβραχίονα (μήκους 1km), ο θαλάσσιος τοίχος αργότερα, η μείωση της στερεοπαροχής και οι αμμοληψίες. Στη περιοχή Αβίας Καλαμάτας η διάβρωση ξεκίνησε μετά την αμμοληψία 1.000.000 κυβικών μέτρων άμμου (για την κατασκευή του αεροδρομίου) και την κατασκευή του τοιχίου αντιστήριξης της παραλιακής οδού. Ενώ στην περίπτωση του οικισμού της Μεθώνης από την μία ο παραλιακός δρόμος αποκόπτει την τροφοδοσία φερτών υλικών από τη χέρσο στη θάλασσα και από την άλλη η μείωση στερεοπαροχής από το ποταμό (χείμαρρος) που βρίσκεται στο κόλπο της. Με την πάροδο των ετών, απομακρύνθηκε το ίζημα της παραλίας και τα τοιχία υποσκάφτηκαν πλήρως, με αποτέλεσμα οι παραλιακοί οικισμοί να παρουσιάσουν βλάβες αντίστοιχες των σεισμικών καταπονήσεων (ρωγμές κ.τ.λ.) και η κατάσταση να γίνεται δραματική για τους κατοίκους της περιοχής. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα επιλέχθηκε η κατασκευή ‘’περιβαλλοντικά φιλικών’’ έργων προστασίας στη παράκτια ζώνη του κάθε οικισμού με διπλό σκοπό: την προστασία από την κυματική δράση και την αναστροφή του διαβρωτικού μηχανισμού.
University of the Aegena
