19th century includes facts that alter the world of literature. Two streams of literature flourish, the romanticism and the realism. In romanticism works, prevailing factors are feelings, unbridled fantasy, non-acceptance of reality and idealism of the world while the main subjects are love and erotic misery, death, melancholy, adventure in life and the beauty of nature. Love has idyllic and pure shape, accompanied with melancholic thoughts. Realistic works, hold a characterless technique and naturalistic style, while the subjects of the works emphasize in the everyday life of people. Writers describe with accuracy, simplicity and in detail, persons and circumstances, while sometimes their spirit for criticism is obvious. Heroes are vivid, complete, with their feet on the ground, while love is portrait in an austere way. During the same period, feminist movements flourish, since up until then women had a passive, “decorative” role in society.This essay, approaches two classic novels of the 19th century, Madame Bovary by Gustave Flaubert and Great Expectations by Charles Dickens. The issue with this research is whether or not and in which way, the realist author comes up against the matter of description and narration of female love in that given period of time. The 19th century is chosen because of women’s emancipation coming within an explosion of passion, while at the same time the production of passion novels is pretty obvious. These works of literature, where used due to their emblematic nature and after considering that we refer to love, a concept which always concerned women in every aspect.
Ο 19ος αιώνας περιλαμβάνει γεγονότα, τα οποία μεταβάλλουν τον λογοτεχνικό κόσμο. Ανθίζουν δυο λογοτεχνικά ρεύματα αυτό του ρομαντισμού και του ρεαλισμού. Στα ρομαντικά έργα, κυριαρχεί το συναίσθημα, η αχαλίνωτη φαντασία, η μη αποδοχή της πραγματικότητας και η εξιδανίκευση του κόσμου ενώ τα κυρία θέματα, είναι ο έρωτας και η ερωτική δυστυχία, ο θάνατος, η μελαγχολία, η περιπέτεια στη ζωή και η ομορφιά της φύσης. Η αγάπη παίρνει ειδυλλιακή και αθώα μορφή, ενώ τη συνοδεύουν σκέψεις μελαγχολικές. Τα ρεαλιστικά έργα, διακατέχονται από μια απρόσωπη τεχνική και ένα ανεπιτήδευτο ύφος, ενώ τα θέματα των έργων δίνουν έμφαση στην καθημερινή ζωή του λαού. Οι συγγραφείς περιγράφουν με ακρίβεια, λιτότητα και λεπτομέρεια πρόσωπα και καταστάσεις, ενώ κάποιες φορές είναι εμφανής η κριτική τους διάθεση. Οι ήρωες, δίνονται ανάγλυφοι, ολοκληρωμένοι, πατούν στέρεα στη γη, ενώ η αγάπη παρουσιάζεται με αρκετά λιτό τρόπο. Την ίδια περίοδο, τα φεμινιστικά κινήματα ανθίζουν, αφού μέχρι τότε οι γυναίκες, είχαν παθητικό, διακοσμητικό ρόλο στην κοινωνία.Στην παρούσα εργασία, προσεγγίζουμε δυο κλασσικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, η Μαντάμ Μποβαρύ του Gustave Flaubert και οι Μεγάλες Προσδοκίες του Charles Dickens. Το ερευνητικό πρόβλημα, έγκειται στο αν και πώς ο ρεαλιστής συγγραφέας αντιμέτωπος με το ζήτημα της περιγραφής και της αφήγησης της γυναικείας αγάπης και των τρόπων με τους οποίους αυτή εκφέρεται, επιλέγει ρεαλιστική ή ρομαντική οπτική. Σημαντικοί, είναι οι λόγοι, για τους οποίους κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή, αλλά και η επιλογή αυτής για την κατανόηση της γυναικείας αγάπης τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ο 19ος αιώνας επιλέγεται λόγω του ότι, η χειραφέτηση της γυναίκας γίνεται μέσα από μια έκρηξη πάθους, ενώ παράλληλα, γίνεται εμφανές, πως στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο υπάρχει παραγωγή μυθιστορημάτων πάθους. Γίνεται χρήση των συγκεκριμένων έργων, λόγω της εμβληματικότητάς τους και λαμβάνοντας υπόψη πως παράλληλα, αναφερόμαστε στην αγάπη, μια έννοια, που αφορούσε ανέκαθεν τη γυναίκα με όλες της τις μορφές.
