This study deals with the informal transfer of knowledge within various ethnographic contexts, analyzed on the basis of anthropological approaches of knowledge and describes the specific skills that are transferable within the family and the wider community. The anthropological approach of cultural knowledge, refers to the knowledge that allows people to behave according to specific cultural norms. It attempts to record the establishment of a body of knowledge and the way in which these are feeding patterns of perceptions and thoughts of a particular group of people and how they require yet shaping social practices and relationships.The aim of this study is to examine and record different forms of informal knowledge transfer and how the different kinds of knowledge, are transferred along with the kind of social practices and relationships that are involved and determine the particular process. Emphasis will be placed on the transfer of knowledge in various sociocultural processes, such as the household or the school.The study is based on a literature review of ethnographic observational research studies. The ethnographic method was used in the early of the 20th century focused on non-western societies with an aim to systematically approach social groups so that to describe in details the ways the acting individuals create social phenomena of their group through the meaning they acquire for them their social lives and their environment. The classical anthropologists distinguished societies in western and non-western with the latter be the field of their studies. Anthropological research in relation to the educational process in a broader sense, largely determined by the fact that in societies initially studied, there was not a formal educational system in place. Learning was essentially a practical knowledge which took place through the body, integration and dublication (de Queiroz 2000). Teaching was provided by the adults so as to help the child learn or the more experienced ones within the households to help the younger members learn or in relevant workshops (Aries 1990). During the period that anthropology abandoned the distinction between western and non-western societies, the studies on informal ways of knowledge transfer differed widely. They no longer form a unified field of anthropology. The respective practices detected through different thematic and visual practices. One of these attempts to present this particular study.
Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται τις άτυπες μορφές μεταβίβασης γνώσεων σε διάφορα εθνογραφικά συμφραζόμενα, που έχουν αναλυθεί με βάση ανθρωπολογικές προσεγγίσεις της γνώσης και συγκεκριμένες δεξιότητες οι οποίες μεταβιβάζονται μέσα στην οικογένεια και στην ευρύτερη κοινότητα. Η ανθρωπολογική προσέγγιση της πολιτισμικής γνώσης, δηλαδή της γνώσης που επιτρέπει στους ανθρώπους να λειτουργούν με βάση συγκεκριμένα πολιτισμικά πρότυπα, επιχειρεί να καταγράψει την συγκρότηση ενός σώματος γνώσεων και τον τρόπο με τον οποίο αυτές τροφοδοτούν σχήματα αντίληψης και σκέψης μιας ομάδας ανθρώπων και πως προϋποθέτουν αλλά ταυτόχρονα διαμορφώνουν κοινωνικές πρακτικές και σχέσεις. Σκοπός της εργασίας είναι να εξετάσει και να καταγράψει διαφορετικές μορφές άτυπης μεταβίβασης γνώσεων, καθώς και τον τρόπο που μεταβιβάζονται οι διαφορετικού είδους γνώσεις, παράλληλα με το είδος των κοινωνικών πρακτικών και των σχέσεων οι οποίες εμπλέκονται και καθορίζουν τη συγκεκριμένη διαδικασία. Έμφαση θα δοθεί στην μεταβίβαση των γνώσεων σε διάφορες κοινωνικοπολιτισμικές διεργασίες, όπως στον οικιακό χώρο ή στο σχολείο. Η μελέτη γίνεται βάσει μιας βιβλιογραφικής επισκόπησης εθνογραφικών ερευνών που έχουν διεξαχθεί με τη μέθοδο της συμμετοχικής παρατήρησης. Η εθνογραφική μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα επικεντρωμένη στις μη δυτικές κοινωνίες, προκειμένου να προσεγγίσει συστηματικά κοινωνικές ομάδες με σκοπό την αναλυτική περιγραφή των τρόπων που τα δρώντα πρόσωπα δημιουργούν τα κοινωνικά φαινόμενα της ομάδας τους μέσα από το νόημα που αποκτά γι' αυτά η κοινωνική τους ζωή και ο κόσμος τους. Οι κλασικοί ανθρωπολόγοι διέκριναν τις κοινωνίες σε δυτικές και μη-δυτικές και πεδίο μελέτης τους αποτελούσαν οι τελευταίες. Η ανθρωπολογική έρευνα σε σχέση τις με εκπαιδευτικές διαδικασίες -με την ευρεία έννοια- καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι στις κοινωνίες που μελετούσε αρχικά, δεν υπήρχε ένα σύστημα τυπικής εκπαίδευσης. Η μάθηση ήταν ουσιαστικά μια πρακτική γνώση η οποία πραγματοποιούταν μέσω του σώματος της κατάδυσης, της ενσωμάτωσης και της απομίμησης (de Queiroz 2000). Τη διδασκαλία πραγματοποιούσαν είτε οι ενήλικες για να μάθει το παιδί, είτε ο εμπειρότερος για να μάθει ο νεότερος, μέσα σε οικογένειες ή ως μαθητευόμενος (Aries 1990). Κατά την περίοδο που η ανθρωπολογία εγκατέλειψε τη διάκριση ανάμεσα σε δυτικές και μη-δυτικές κοινωνίες, οι μελέτες σχετικά με τις άτυπες μορφές μεταβίβασης γνώσεων διαφοροποιήθηκαν πολύ μεταξύ τους. Πλέον, δεν αποτελούν έναν ενοποιημένο κλάδο της ανθρωπολογίας. Οι αντίστοιχες πρακτικές ανιχνεύονται μέσα από διαφορετικές θεματικές και οπτικές. Μία από αυτές επιχειρεί να παρουσιάσει η συγκεκριμένη μελέτη.
