Improvised singing as performative art, cultural practice, and gender strategy draws from social relations and emotions and becomes a vehicle for symbolic meanings. It is a form of art that provides individuals the cultural means to express unauthorized emotions, to give advice or to admonish, to resolve conflicts, to make statements about the self and its place in the community; it also releases the expressive self of men and women, while it often allows the boundaries between male and female to be violated in a culturally appropriate way. Through improvised singing local identities are constructed and reinforced; in addition, while forming attitudes and behaviors, improvised singing acquires a political dimension and becomes a place of resistance against authority at various levels. In that way, as improvised singing carries personal, social and symbolic meanings, it gives an expressive outlet to a particular discourse which is personal and, at the same time, socially and culturally mediated; therefore, in order to be fully understood, improvised singing has to be studied within its social and cultural context. Although this discourse is articulated in various ways (mandinadhes, moiroloia -lament songs-, ghinnāvas, gara poetica etc.) in different places, the ability of improvised singing to legitimize what in ordinary discourse would be culturally inappropriate and thus socially unacceptable, can be a common, unifying feature in the context of the Mediterranean Anthropology as constituted and shaped by the mid-60s.
Το αυτοσχέδιο τραγούδι ως τελεστική τέχνη, πολιτισμική πρακτική και έμφυλη στρατηγική, αντλεί σημασίες από κοινωνικές σχέσεις και συναισθήματα και γίνεται όχημα συμβολικών νοημάτων. Μέσα από το αυτοσχέδιο τραγούδι εκφράζονται και νομιμοποιούνται απαγορευμένα συναισθήματα, δίδονται συμβουλές και παραινέσεις, ρυθμίζονται συγκρούσεις, γίνονται δηλώσεις για τον εαυτό και τη θέση του μέσα στην κοινότητα, ενώ συχνά παραβιάζονται με νόμιμο τρόπο τα όρια ανάμεσα στο ανδρικό και το γυναικείο. Το αυτοσχέδιο τραγούδι κατασκευάζει και ενδυναμώνει την τοπική ταυτότητα, ενώ αναδεικνύει τον εκφραστικό εαυτό γυναικών και ανδρών. Ακόμη, καθώς διαμορφώνει στάσεις και συμπεριφορές, αποκτά πολιτική διάσταση, ενώ γίνεται και τόπος αντίστασης ενάντια σε μορφές εξουσίας σε διάφορα επίπεδα. Έτσι, αρθρώνεται ένας λόγος που, αν και στα συμφραζόμενα του καθημερινού λόγου δεν θα ήταν αποδεκτός, στο πλαίσιο του αυτοσχέδιου τραγουδιού όχι μόνο γίνεται αποδεκτός από την κοινότητα, αλλά συχνά θεωρείται μορφή τέχνης. Πρόκειται για ένα λόγο ξεχωριστό, που είναι προσωπικός και συγχρόνως διαμεσολαβημένος κοινωνικά και πολιτισμικά και που, προκειμένου να γίνονται κατανοητά τα νοήματα που μεταφέρει, είναι σημαντικό να μελετάται μέσα στα κοινωνικά και πολιτισμικά του συμφραζόμενα. Στο πλαίσιο της Ανθρωπολογίας της Μεσογείου έτσι όπως αυτή συγκροτείται και διαμορφώνεται από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, αν και από τόπο σε τόπο και από περιοχή σε περιοχή ο λόγος που εκφράζεται μέσα από το αυτοσχέδιο τραγούδι παρουσιάζει πολλές διαφορές στον τρόπο εκφοράς του (μαντινάδες, μοιρολόγια, ghinnāvas, gara poetica κλπ), το κοινό στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και της δυνατότητας νομιμοποίησης του απαγορευμένου δρα ενοποιητικά.
