Ήδη από τον προηγούμενο αιώνα, ο ιταλικός κινηματογράφος ασκεί μεγάλη επιρροή στον καλλιτεχνικό κλάδος, είναι καινοτόμος και πολιτικά δεσμευμένος στις πολιτιστικές μορφές. Συχνά γίνεται αιτία να δημιουργηθούν πολλές συζητήσεις σχετικά με την πολιτιστική θεωρία ενώ έχει προκαλέσει μαζικές θεωρητικές έρευνες σχετικά με ζητήματα που κατέχουν κεντρική θέση στον κινηματογράφο, όπως οι αισθητικές ιδιότητες του ρεαλισμού, η καλλιτεχνική μορφή του κινηματογράφου, η ιστορική αφήγηση σε σχέση με την ιστορική μνήμη, ο κινηματογράφος για την τέχνη και οι έννοιες της πολιτισμικής παραγωγής, της ταυτότητας και της ιδεολογίας.Τα τελευταία 60 χρόνια, η μελέτη του ιταλικού κινηματογράφου στη φασιστική περίοδο έχει υποβληθεί σε διάφορες μετατοπίσεις σχετικά με τον πολιτισμό. Πολλές ιστορίες ιταλικού κινηματογράφου, οι οποίες γράφονται τη μεταπολεμική περίοδο, επιδιώκουν να περιορίσουν τον απολογισμό του κινηματογράφου σε σχέση με το φασισμό. Οι κατασταλμένες μνήμες συχνά επιστρέφουν ως απουσίες που διαμορφώνουν της σύλληψη της ιστορικότητας. Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι πρώιμες έρευνες στην ιστορία του ιταλικού κινηματογράφου και των ταινιών βρίθουν από σημαντικά κενά και προφανή παράδοξα όπως ο αντίκτυπος του κινηματογράφου έναντι του φασιστικού καθεστώτος, κάτι που φανερώνει ότι ο κινηματογράφος βρίσκεται ένα βήμα πέρα από τον ιστοριογραφικό ορίζοντα.Η περίοδος που θα αναφερθώ στην εργασία μου αφορά από το 1922 έως το 1943. Κεντρικό ερώτημα αποτελεί η σχέση μεταξύ της ακμής του φασισμού και της εμπειρίας του κινηματογράφου στην Ιταλία. Θα δοθεί επίσης έμφαση, στον τρόπο με τον οποίο το κοινό κατασκευάζει την πολιτισμική και την εθνική ταυτότητά του σε σχέση με τα διάφορα προϊόντα εθνικών και διεθνών βιομηχανιών ταινιών καθώς και στις συνθήκες κάτω από τις οποίες παραλαμβάνεται κάτι τέτοιο. Επιπλέον θα θα μιλήσω για την αισθητική μορφή του κινηματογράφου καθώς επίσης και τα ρεύματα που τον επηρέασαν σε αυτή την περίοδο. Τέλος, θα αναφερθώ σε διάφορα παραδείγματα με συγκεκριμένες ταινίες της περιόδου.
Already in the last century, the Italian cinema not only exercises a great influence in the arts industry, but also is innovative and politically engaged in cultural forms. Cinema often becomes a cause to create a lot of discussion on cultural theory and has caused massive academic research on issues central to the film, such as aesthetic qualities of realism, the artistic form of cinema, the historical narrative in relation to the historical memory, the movie about the art and concepts of cultural production, identity and ideology.Over the past 60 years, the study of Italian cinema in the fascist period has undergone several shifts on culture. Many stories of Italian cinema, which are written during the postwar period, seek to reduce the stock of film over fascism. The repressed memories often return as absences which form the conception of historicity. In fact, even the earliest studies in the history of Italian cinema and movies abound with significant gaps and apparent paradoxes such as the impact of the film against the fascist regime, which proves that cinema is a step beyond the historiographical horizon.The period I will refer to my work on is from 1922 to 1943. The central question is the relationship between the edge of fascism and the experience of cinema in Italy. Focus will also be, on the way in which the public makes their cultural and national identity in relation to various national and international film industry and the conditions under which they received something. Moreover, I will refer the aesthetic form of cinema as well as the currents that influenced cinema during this period. Finally, I will mention several examples with specific period films.
