Στην παρούσα εργασία εξετάζονται τα μέσα που χρησιμοποιεί η Ρωσία για την επίτευξη των πολιτικών επιδιώξεών της, που είναι η επανένταξη των κρατών που συνέθεταν τον πρώην σοβιετικό χώρο, στη δική της σφαίρα επιρροής και την παράλληλη αποτροπή ένταξής τους σε άλλους πολιτικούς ή στρατιωτικούς οργανισμούς που δρουν ανταγωνιστικά ως προς αυτή. Δύο παράγοντες κατέστησαν δυνατή την υλοποίηση του παραπάνω στόχου: ο κρατικός έλεγχος της ενεργειακής βιομηχανίας που οδήγησε στην οικονομική ανόρθωση της Ρωσίας και σε σταθερή οικονομική ανάπτυξη και η πολιτική σταθερότητα που προσέδωσε στο ρωσικό πολιτικό σύστημα η διακυβέρνηση Πούτιν. Κύριο εργαλείο, επομένως, της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής καθίσταται η ενεργειακή εξάρτηση και η διπλωματία των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου που διαμορφώνουν την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας έναντι των κρατών του εγγύς εξωτερικού. Οι φυσικοί πόροι επομένως αποτέλεσαν το μέσο επανάκτησης του κύρους της Ρωσίας στο διεθνές σύστημα και της προσέδωσαν τη δυνατότητα άσκησης μιας πιο δυναμικής εξωτερικής πολιτικής. Ένα δεύτερο εργαλείο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι οι ένοπλες συγκρούσεις λόγω των εκκρεμών εδαφικών διαφορών που συνδέονται με την ύπαρξη ρωσικών μειονοτήτων ή εθνοτικών μειονοτήτων φίλα προσκείμενων στη ρωσική πλευρά και χρησιμοποιούνται ως μοχλός πίεσης για συμμόρφωση με τις ρωσικές επιταγές ή διασφαλίζουν τη στάθμευση ρωσικών στρατευμάτων στην περιοχή.
University of the Aegena
