Είναι γενικά παραδεκτό ότι η τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων δεκαετιών, παράλληλα με τη αλλαγή του τρόπου ζωής, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, επέφερε αξιοσημείωτες μεταβολές στη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον και τον τρόπο που αυτός διαχειρίζεται τους φυσικούς πόρους. Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν από την εφαρμογή άναρχων μοντέλων ανάπτυξης, χωρίς πρόνοια για το περιβάλλον, αλλά και από την αστικοποίηση και την εφαρμογή ανεπαρκών πολιτικών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, έχοντας ως ζητούμενο την κατάρτιση και την ευαισθητοποίηση του ανθρώπου προς την κατεύθυνση επίλυσης των αρνητικών αυτών συνεπειών. Παράλληλα, η οικογένεια είναι ένας θεσμός που επίσης δέχθηκε τις επιρροές των μεταβολών αυτών, καθώς διαφοροποιήθηκαν τόσο οι σχέσεις μεταξύ των μελών της, όσο και το περιβαλλοντικό της «αποτύπωμα». Καθώς όμως αυτή παραμένει ένας από τους βασικούς πυλώνες της διαπαιδαγώγησης, μαζί με τις οργανωμένες δομές εκπαίδευσης, είναι σκόπιμο να αναπτύξει ένα περισσότερο «οικολογικό προφίλ», υιοθετώντας μια σειρά από καλές πρακτικές και μεταβιβάζοντας στις επόμενες γενιές τις αξίες της αειφορίας και της περιβαλλοντικής προστασίας.
Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται το θέμα της περιβαλλοντικής συνείδησης της ελληνικής οικογένειας και επιχειρεί την ανάδειξη στοιχείων που αφορούν την ενημέρωση των γονέων σχετικά με περιβαλλοντικά θέματα, τους προβληματισμούς τους, αλλά και τη διάθεσή τους για ουσιαστική ενασχόληση με αυτά, σε σχέση πάντα με τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Στοχεύει επίσης να καταγράψει την ύπαρξη καλών περιβαλλοντικών πρακτικών στο σπίτι, αλλά και τις απόψεις των γονέων για την αποτελεσματικότητα της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο σχολείο.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι οι γονείς είναι αρκετά ενημερωμένοι για τα μείζονα περιβαλλοντικά προβλήματα, όμως η συμμετοχή τους σε ομάδες περιβαλλοντικής δράσης είναι περιορισμένη. Επίσης, αποδέχονται την αξία της συνεργασίας με τα παιδιά στην υλοποίηση εργασιών, αλλά παρά τον μικρό μέσο όρο ηλικίας και το υψηλό μορφωτικό τους επίπεδο, τα σχετικά ποσοστά που καταγράφηκαν είναι περιορισμένα.
Η έρευνα όμως κατέδειξε και ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων έχει θετική άποψη για το επίπεδο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο σχολικό χώρο, ως προς την αποτελεσματικότητά της στην καλλιέργεια φιλοπεριβαλλοντικών στάσεων από τους μαθητές. Θεωρούν δε ότι θα πρέπει το σχολείο να ενθαρρύνει περαιτέρω τη συνεργασία γονέων-μαθητών, κάτι αναμφισβήτητα θετικό για την μελλοντική πορεία της εκπαίδευσης για το περιβάλλον και την αειφορία.
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
