Τα ναρκωτικά έχουν αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για διάφορες κοινωνικές ομάδες
(θρησκευτική, επιστημονική κ.α.). Η κύρια διάκρισή τους γίνεται με βάση τη
φαρμακολογική τους ιδιότητα. Οι παράγοντες επίδρασης στην έναρξη χρήσης
ναρκωτικών δεν είναι απολύτως καθορισμένοι. Η ιστορική αναδρομή λήψης
κατασταλτικών μέτρων για τα ναρκωτικα σηματοδοτείται στις αρχές του 20ου αιώνα,
ύστερα από Διεθνή παρέμβαση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αρχίζει να αντιμετωπίζει
προβλήματα εθισμού στις αρχές των δεκαετιών ‘70 και ‘80 με την Συνθήκη του
Μάαστριχτ να αποτελεί καμπή στη λήψη κοινοτικών δράσεων για την αντιμετώπιση των
ναρκωτικών.
Η άσκηση πολιτικής για τα ναρκωτικά γίνεται σε εθνικό επίπεδο, με τις Διεθνείς
Συμβάσεις και τα Ευρωπαϊκά κείμενα να αποτελούν το πλαίσιο πάνω στο οποίο
βασίζονται και λειτουργούν οι εθνικές πολιτικές. Οι παρεμβάσεις ελέγχου στηρίζονται σε
μέτρα για τη μείωση της ζήτησης και της προσφοράς. Η Ελλάδα σε σύγκρισή με τις
Κάτω Χώρες υιοθετεί διαφορετική πολιτική για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών.
Μεταξύ των δύο χωρών παρατηρούνται τόσο ομοιότητες όσο και διαφορές που
οφείλονται κυρίως στη διαφορετική ιστορική και πολιτισμική εικόνα και κουλτούρα της
κοινωνίας τους.
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
