H παρούσα μελέτη της ανόδου και της πτώσης του βυζαντινού διαφωτισμού εξετάζει την περίοδο από το 330 το 1100, για την σημασία που έπαιξαν αυτοί οι αιώνες στην δημιουργία των τεχνικών που συνέβαλαν στη διατήρηση των αρχαίων γνώσεων. ο πρώτος βυζαντινός διαφωτισμός λαμβάνει χώρα από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα και αποτελεί το θεμέλιο της μεταφοράς των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών έργων από την ανατολή στη δύση. Το Βυζάντιο θεωρείται ένας από τους θεματοφύλακες της κοινής μας ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς.Μέσω βιβλιογραφικής έρευνας θα εξεταστούν οι βασικές πλευρές της βυζαντινής ιστορίας. Αρχικά θα διαπιστωθούν οι διαφορές της περιόδου του διαφωτισμού σε σχέση με τους προηγούμενους αιώνες (4ος έως 9ος) και θα εξεταστεί η άνθιση της βυζαντινής εκπαίδευσης από τον Λέοντα τον μαθηματικό έως και τον Μιχαήλ Ψελλό. Δευτερευόντως θα εξεταστεί η δύση και ο ευρωπαϊκός ουμανισμός και τέλος θα συγκριθεί με τον βυζαντινό διαφωτισμό. συμπερασματικά φαίνεται πως μεταξύ του 9ου και του 11ου αιώνα η βυζαντινή εκπαίδευση ήκμασε, παρατηρείται αυξημένη μεταγραφική δραστηριότητα με παραγωγή παλαιών και πρωτότυπων κωδίκων, ως αποτέλεσμα της νέας μικρογράμματης γραφής. αυτή η εξέλιξη δεν είναι απότοκο κάποιας εξωτερικής επιρροής, παρά μάλλον μιας μακράς διαδικασίας προόδου στην εκπαίδευση. παράλληλα θα εξεταστεί το ερώτημα αν μπορεί να ενταχθεί το Βυζάντιο στο πλαίσιο των αξονικών πολιτισμών.
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
