Στόχος της παρούσας διπλωματικής μεταπτυχιακής εργασίας είναι η εξέταση του ονοματικού κλιτικού συστήματος της αραβικής και η συγκριτική του αντιπαραβολή του με το αντίστοιχο της ελληνικής. Όσον αφορά τη μεθοδολογία και το υλικό της μελέτης, επισημαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος των δεδομένων της αραβικής γλώσσας προέρχεται κυρίως από τη γραμματική περιγραφή της Κλασικής/Standard αραβικής των Karin C. Ryding, A reference grammar of Modern Standard Arabic (2005), Badawi, Carter & Gully, Modern Written Arabic: A Comprehensive Grammar (2004), Kees Versteegh, Encyclopedia of Arabic language and linguistics (2006-2009) και Faruk Abu-Chakra, Arabic: anessential grammar.Τα δεδομένα της Ελληνικής συγκεντρώθηκαν από τις γραμματικές του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (2000) [1941], των David Holton, Peter Mackridge & Άννας Φιλιππάκη–Warburton (1999), των Χρήστου Κλαίρη και Γιώργου Μπαμπινιώτη (2005), της Μορφολογίας της Γεωργίας Ράλλη (2005) και της Αντιπαραβολικής μελέτης γραμματικών δομών Ρωσικής - Ελληνικής των Ρεβυθιάδου και Σπυρόπουλου (2013). Αναλύθηκαν στην αραβική καθώς και στην ελληνική γλώσσα οι κατηγορίες του ονοματικού κλιτικού συστήματος, δηλαδή το γένος, ο αριθμός, η πτώση και η οριστικότητα, αναφορικά με τα ουσιαστικά, τις μετοχές, τα επίθετα και τις αντωνυμίες. Διαπιστώσαμε ότι οι δύο γλώσσες διαθέτουν σε γενικές γραμμές κοινές κατηγορίες ως προς το ονοματικό κλιτικό τους σύστημα (γένος, αριθμό, πτώση), με εξαίρεση την οριστικότητα και την κτήση της αραβικής. Επίσης, παρατηρήσαμε ότι και τα αντίστοιχα πεδία εφαρμογής των κατηγοριών αυτών (μέρη του λόγου) είναι ως επί το πλείστον κοινά. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μελέτης, μολονότι η αραβική και η ελληνική είναι γλώσσες που ανήκουν σε διαφορετικές γλωσσικές οικογένειες, παρουσιάζουν σημαντικά σημεία σύγκλισης μεταξύ τους, γεγονός που μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για την εκμάθηση της αραβικής από ελληνόφωνους.
