Το παρόν πόνημα αναφέρεται στην διαχείριση των δασών στο Βασίλειο της Ελλάδος "Παλαιά Ελλάδα" κατά την περίοδο 1830-1880. Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να προστατεύσουν και να διαχειριστούν τα εθνικά δάση της χώρας, με πρωταρχικό στόχο την αύξηση του δημοσίου εισοδήματος. Παρά τις ολοένα αυξανόμενες νομοθετικές ενέργειες, οι προσπάθειες αυτές αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές εξαιτίας δύο λόγων: αφενός η κακή οικονομική κατάσταση του Βασιλείου δεν επέτρεψε μεγαλύτερες δαπάνες για την προστασία και διαχείριση των εθνικών δασών, αφετέρου το άγριο έδαφος της χώρας και η έλλειψη οδικών/ποτάμιων οδών κατέστησαν την μεταφορά ξυλείας και την πλήρη εκμετάλλευση ασύμφορη. Τα εθνικά δάση παρέμειναν ανοιχτά στις καταπακτικές πρακτικές ιδίως των νομαδικών βοσκών και των αγροτικών πληθυσμών, οι οποίοι εν όψει της ενδημικής διαφθοράς και της πρακτικής αδυναμίας της χώρας να επιβάλει τη νομική προστασία των δασών, δεν επέτρεψαν την διατήρηση αυτού του δημόσιου περιουσιακού στοιχείου. Ως αποτέλεσμα τα δάση της "Παλαιάς Ελλάδας" υποχώρησαν σημαντικά κατά την περίοδο αυτή.
University of the Aegena
