Μέσω μιας μελέτης περίπτωσης, συνεντεύξεις, συμμετοχική παρατήρηση, διαδικτυακή και βιβλιογραφική έρευνα, συνθέτω μια αφήγηση για τις φασματικές παρουσίες του συλλογικού τραύματος που προκύπτει λόγω του συγκεκαλυμένου ή ανύπαρκτου θρήνου για τις χαμένες τρανς και queer ζωές.
Με την υπόθεση της Νανάς Χατζή σαν εφαλτήριο συγκροτώ ένα αρχείο με σκοπό να συζητήσω ζητήματα που έχουν να κάνουν με την απώλεια, το τραύμα και τη μνήμη.
Η Νανά Χατζή, τρανς γυναίκα και πολυαγάπητο πρόσωπο στην ΛΟΑΤΚ κοινότητα της Θεσσαλονίκης εξέπνευσε τον Αύγουστο του 2015, πάσχοντας τους τελευταίους μήνες από καρκίνο. Γύρω της μαζεύτηκαν τα αγαπημένα της πρόσωπα και μια κοινότητα ακτιβιστριών/ακτιβιστών για να φροντίσουν, να αποχαιρετήσουν και να θρηνήσουν την Νανά.
Προσεγγίζω τις αφηγήσεις των βιωμάτων τους χρησιμοποιώντας τις έννοιες της «queer φασματικότητας», της «αντισυμβατικής αρχειοθέτησης», του «συλλογικού τραύματος» και της «διαθεματικότητας» έτσι ώστε να επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση στα ακόλουθα ερωτήματα: Ποιος είναι ο παράγοντας που καθιστά κάποιες ζωές άξιες θρήνου ενώ κάποιες ζωές δεν λογαριάζονται ως ζωές; Πως παράγεται η συλλογική μνήμη για ένα πρόσωπο το οποίο στερείται κοινωνικής αναγνώρισης και υφίσταται συστημική περιθωριοποίηση; Ποιοι κατέχουν αυτό το αρχείο και ποια επιστημολογικά και δεοντολογικά ζητήματα προκύπτουν γύρω από την αναπαράσταση την οποία επιτελεί; Πως μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις ελλείψεις, τις απουσίες, τα φαντάσματα, και τις απώλειες που εν γένη στοιχειώνουν την προσπάθεια απομνημόνευσης;
University of the Aegena
