Όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, έτσι και στον τομέα των αεροπορικών μεταφορών προκαλούνται σημαντικότατες επιπτώσεις που επιβαρύνουν το περιβάλλον. Η μεγαλύτερη ανησυχία στρέφεται κυρίως στις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου και στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, ενώ ταυτόχρονο προβληματισμό εγείρουν τόσο το ζήτημα της ποιότητας του ατμοσφαιρικού αέρα, όσο και του θορύβου που δημιουργείται στη γειτνίαση των αεροδρομίων. Υπό αυτό το πρίσμα, η αναζήτηση πρακτικών για τη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων αποτελεί κομβικό ζήτημα στον τομέα των αερομεταφορών.Για το λόγο αυτό, στην παρούσα εργασία επιχειρήθηκε να γίνει η αποτύπωση των πολιτικών προστασίας που εφαρμόζουν οι αεροπορικές εταιρείες στην Ευρώπη, ώστε να αποτιμηθεί η συμβολή τους στην ευρύτερη προσπάθεια μείωσης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Η έρευνα καλύπτει χρονικά την περίοδο 2007-2014 και περιλαμβάνει τις περιβαλλοντικές πολιτικές προστασίες δεκαπέντε ευρωπαϊκών αεροπορικών εταιρειών. Βασικός στόχος της έρευνας ήταν να αποτυπωθούν οι περιβαλλοντικές πρακτικές που υιοθετούν και εφαρμόζουν οι συγκεκριμένες αεροπορικές εταιρείες, οι βασικοί τομείς αναζήτησης και εξεύρεσης λύσεων, ο βαθμός συμμετοχής τους στο όλο εγχείρημα, καθώς και τα όρια ή τα εμπόδια που ενδεχομένως προκύπτουν στη συνολικότερη προσπάθεια. Πηγή των δεδομένων αποτέλεσαν σχετικά στοιχεία που καταρτίζουν και δημοσιοποιούν οι αεροπορικές εταιρείες, σε εθελοντική και ετήσια βάση, είτε με τη μορφή των περιβαλλοντικών αναφορών, των αναφορών κοινωνικής και εταιρικής υπευθυνότητας, των αναφορών βιώσιμης ανάπτυξης και των ετήσιων αναφορών, είτε μέσω ενημερωτικών φυλλαδίων που εκδίδονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με στόχο τη γενικότερη ενημέρωση του κοινού. Η ποιοτική ανάλυση των στοιχείων, κατέδειξε τη συντονισμένη προσπάθεια για τη μείωση των επιπτώσεων στο περιβάλλον, τους φιλόδοξους στόχους που θέτουν οι αεροπορικές εταιρείες για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, αλλά και τη διάθεση συνεργασίας με τις αρχές των αεροδρομίων και τις τοπικές κοινωνίες, για την αντιμετώπιση της υποβάθμισης της ποιότητας του ατμοσφαιρικού αέρα και του ζητήματος του θορύβου. Ταυτόχρονα, όμως, αναδείχθηκαν τα όρια στην εξεύρεση καινοτόμων, τεχνολογικών ή επιχειρησιακών λύσεων που να απαντούν στις διευρυμένες επιπτώσεις από τη ραγδαία ανάπτυξη του κλάδου στο μέλλον, καθώς και η απροθυμία σε επίπεδο λήψης πολιτικών αποφάσεων με παγκόσμιο χαρακτήρα και ισχύ, για την επιβολή αυστηρότερων κανόνων, κυρίως, όσον αφορά στις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου.
