Τα απόβλητα των ελαιοτριβείων αποτελούν σημαντικό περιβαλλοντικό πρόβλημα στον νομό Μεσσηνίας διότι παράγονται σε τεράστιες ποσότητες σε σύντομες χρονικές περιόδους. Τα περισσότερα ελαιοτριβεία είναι μικρές και μεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις που αδυνατούν να καλύψουν το κόστος επεξεργασίας των αποβλήτων, καταλήγοντας στην ανεξέλεγκτη διάθεση σε φυσικούς αποδέκτες. Σκοπός της μελέτης είναι να παραχθεί βαθιά πληροφόρηση σχετικά με τους εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης αποβλήτων στον νομό Μεσσηνίας. Στο πλαίσιο της μελέτης εξετάστηκαν 24 βιομηχανίες ελαιολάδου που βρίσκονται διασκορπισμένες σε όλο το εύρος του νομού μέσω ερωτηματολογίου. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπάρχει υψηλό ποσοστό ελαιοτριβείων τριών φάσεων όπου αυτό συνεπάγεται με την παραγωγή υψηλής ποσότητας αποβλήτων. Με την χρήση μεγάλων δεξαμενών εξάτμισης να είναι η κοινή τεχνολογία επεξεργασίας για τη "μείωση" των λυμάτων. Τα ανεπεξέργαστα ελαιοκομικά προϊόντα που απορρίπτονται από το Νοέμβριο έως τον Μάρτιο στο περιβάλλον αποτελούν μείζον οικολογικό ζήτημα λόγω των υψηλών τοξικών οργανικών φορτίων, του χαμηλού pH και των υψηλών χημικών και βιολογικών απαιτήσεων. Εξετάστηκαν πρόσφατες ερευνητικές μελέτες για την εναλλακτική αξιοποίηση των αποβλήτων, μερικές από τις προτεινόμενες μεθόδους είναι: η παραγωγή βιοενεργών φαινολικών ενώσεων, παραγωγή βιοενέργειας και βιοκαυσίμου, επιφανειακή διάθεση σε ελαιώνες καθώς και παραγωγή ζωοτροφών. Η επιλογή της πλέον κατάλληλης στρατηγικής αξιοποίησης θα εξαρτηθεί από το κοινωνικό, γεωργικό ή βιομηχανικό περιβάλλον του ελαιοτριβείου. Παρόλο που ορισμένες μέθοδοι ενοποιούνται έντονα σε αυτόν τον τομέα, θα πρέπει να εξεταστούν και άλλες επιλογές, περισσότερο σεβαστές προς το περιβάλλον.
University of the Aegena
