Η παρούσα εργασία εξετάζει την πορεία των σχέσεων Ιράν – Κατάρ και την επίδρασή τους τόσο στον Αραβο – Περσικό Κόλπο, όσο και στο ευρύτερο περιφερειακό σύστημα της Μέσης Ανατολής. Στην παρούσα εργασία υποστηρίζεται, ότι παρά το ότι τα δύο αυτά κράτη έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές και θρησκευτικο – ιδεολογικές αναφορές, καθώς και διαφορετικά μεγέθη ισχύος, παρόλα αυτά θα δημιουργήσουν και θα διατηρήσουν μια σταθερή πραγματιστική σχέση, η οποία είναι αμοιβαίως επωφελής, καθώς και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν πιέσεις και σοβαρά, αν και διαφορετικά, περιφερειακά προβλήματα. Οι σχέσεις των δύο χωρών αναπτύχθηκαν ακόμα περισσότερο τόσο εξ αιτίας της κρίσης του 2017 όσο και λόγω της ανάγκης συνεργασίας για την συνεκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στο νότιο Πάρς. Η συνεργασία αυτή αναπτύχθηκε, παρ΄ όλες τις δυσκολίες σε μία περίοδο αμφισβήτησης του status quo εντός του σουνιτικού κόσμου, γεγονός που δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα . Σήμερα, και μετά την λήξη της κρίσης του 2017, διαφαίνεται στην περιοχή του Κόλπου μια γενικότερη τάση εξομάλυνσης των περιφερειακών σχέσεων, ώστε να αντιμετωπιστούν οι παλαιοί και νέοι παράγοντες αστάθειας και απειλής. Ωστόσο, η επίτευξη του στόχου αυτού παραμένει αβέβαιη εξ αιτίας της ρευστότητας και των συγκρούσεων που συνεχίζουν να διέπουν την ευρύτερη Μέση Ανατολή και τον αραβο – περσικό Κόλπο
This paper examines the course of Iran-Qatar relations and their impact on both the Arab-Persian Gulf and the wider regional system of the Middle East. This paper argues that despite the fact that these two states have diametrically opposed political and religious-ideological references, as well as different power magnitudes, they will nevertheless establish and maintain a stable pragmatic relationship that is mutually beneficial, as both countries face pressures and serious, albeit different, regional problems. Relations between the two countries have grown even more both because of the 2017 crisis and the need to cooperate in the co-development of undersea gas fields in South Pars. This cooperation developed, despite all the difficulties, during a period of challenging the status quo within the Sunni world, which created additional problems. Today, and following the end of the 2017 crisis, there is a general trend in the Gulf region towards a normalisation of regional relations to address old and new factors of instability and threat. However, the achievement of this goal remains uncertain due to the volatility and conflicts that continue to pervade the wider Middle East and the Arab-Persian Gulf
