Ο συγγραφέας με αφορμή το γλωσσικό υλικό που συγκέντρωσε κατά την έρευνα πεδίου που πραγματοποίησε στην νήσο Σίφνο το καλοκαίρι του 1937, εστιάζει στην εξέταση τριών φωνητικών φαινομένων του ιδιώματος: (α) την πραγμάτωση των διπλών (κληρονομημένων και νεωτερικών) κλειστών [kk], [tt], [pp] ως προστριβών [kx], [tθ] και [pf] αντίστοιχα, (π.χ. κουκκί > κουκχί, κόκκινος > κόκχινος, σάκκος > σάκχος), (β) την πραγμάτωση του [z] ως [ndz] (π.χ. παίζω > παίντζω, ἀρπάζω > ἀρπάντζω, ἀλλάζω > ἀλλάντζω), την οποία θεωρεί συνέχεια της αρχαιοελληνικής προφοράς και (γ) την ουράνωση του [lj] σε [j] (π.χ. ἀμπέλια > ἀμπέγια, παλιός > παγιός).
(EL)
Ο συγγραφέας με αφορμή το γλωσσικό υλικό που συγκέντρωσε κατά την έρευνα πεδίου που πραγματοποίησε στην νήσο Σίφνο το καλοκαίρι του 1937, εστιάζει στην εξέταση τριών φωνητικών φαινομένων του ιδιώματος: (α) την πραγμάτωση των διπλών (κληρονομημένων και νεωτερικών) κλειστών [kk], [tt], [pp] ως προστριβών [kx], [tθ] και [pf] αντίστοιχα, (π.χ. κουκκί > κουκχί, κόκκινος > κόκχινος, σάκκος > σάκχος), (β) την πραγμάτωση του [z] ως [ndz] (π.χ. παίζω > παίντζω, ἀρπάζω > ἀρπάντζω, ἀλλάζω > ἀλλάντζω), την οποία θεωρεί συνέχεια της αρχαιοελληνικής προφοράς και (γ) την ουράνωση του [lj] σε [j] (π.χ. ἀμπέλια > ἀμπέγια, παλιός > παγιός).
(EN)
Ακαδημία Αθηνών
