Εισαγωγή: Το γυναικείο σώμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μεταβάλλεται σωματικά, ορμονικά και ψυχολογικά με σκοπό να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε να αναπτυχθεί το έμβρυο. Οι αλλαγές αυτές, και ιδίως οι σωματικές, είναι ραγδαίες με αποτέλεσμα να δημιουργείται κίνδυνος ανάπτυξης επιβαρύνσεων ή/και σωματικών προβλημάτων. Μία τέτοια επιπλοκή αποτελεί και η διάσταση του ορθού κοιλιακού (ΔΟΚ), η οποία αποτελεί μία κατάσταση κατά την οποία παρατηρείται απομάκρυνση των δύο γαστέρων του ορθού κοιλιακού μυός από τη λευκή γραμμή λόγω διάτασης του. Η ΔΟΚ εμφανίζεται κυρίως σε γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά σε πολλές περιπτώσεις εμμένει και ύστερα αυτής. Η ΔΟΚ, μπορεί να επιφέρει δευτερογενείς επιπλοκές οι οποίες μπορούν να μειώσουν δραματικά τη ποιότητα ζωής της γυναίκας όπως οσφυαλγία, πυελικό πόνο, δυσκολίες στον τοκετό και προβλήματα με την εικόνα του σώματος. Ταυτόχρονα, η ΔΟΚ αποτελεί ερευνητικό αντικείμενο το οποίο φέρει διαφωνίες στην επιστημονική κοινότητα σχετικά με τα κριτήρια διάγνωσης, τις επιπτώσεις και τη διαχείριση της, ενώ η ακριβής λειτουργική μυϊκή απόδοση των ορθών κοιλιακών υπό διάταση, δεν έχει διαλευκανθεί. Επομένως, είναι απαραίτητη η περαιτέρω διερεύνηση της συγκεκριμένης πάθησης.
Σκοπός: Σκοπός της συγκεκριμένης ερευνητικής εργασίας, αποτελεί η διεξαγωγή μίας πειραματικής μελέτης διερεύνησης της ηλεκτρομυογραφικής (ΗΜΓ) δραστηριότητας των ορθών κοιλιακών μυών σε γυναίκες με και χωρίς ΔΟΚ και συγκεκριμένα, του χρόνου ενεργοποίησης του ορθού κοιλιακού και της μέγιστης δύναμης κατά τη διάρκεια επιλεγμένων λειτουργικών δοκιμασιών του κορμού.
Μέθοδος: Στην μελέτη συμμετείχε δείγμα ευκολίας από γυναίκες, οι οποίες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, γυναίκες με ΔΟΚ (πειραματική ομάδα) και χωρίς ΔΟΚ (ομάδα ελέγχου). Το δείγμα αξιολογήθηκε με τη βοήθεια διαγνωστικού υπέρηχου σε τρία σημεία με στόχο τη μέτρηση της απόστασης της λευκής γραμμής (inter-recti distance ή IRD) ώστε να διαπιστωθεί η παρουσία ή μη της ΔΟΚ και να ταξινομηθούν σε ομάδες. Οι δύο αυτές ομάδες αξιολογήθηκαν μέσω ΗΜΓ σε τρεις επιλεγμένες λειτουργικές δοκιμασίες που αφορούν την μυϊκή και λειτουργική δραστηριότητα του πρόσθιου κοιλιακού τοιχώματος και του κορμού. Τα ηλεκτρόδια εφαρμόστηκαν στον ορθό κοιλιακό μυ (στην άνω και κάτω μοίρα κάθε ορθού κοιλιακού). Οι λειτουργικές δοκιμασίες αποτελούνται από την σανίδα (Plank), την πλάγια σανίδα (Bilateral side bridge), και τη δοκιμασία αντοχής καμπτήρων του κορμού κατά McGill (McGill’s trunk flexor endurance test). Για τα ΗΜΓ δεδομένα που συλλέχθηκαν μέσω του συστήματος Noraxon, έγινε επεξεργασία με σκοπό να αντληθούν τιμές για την έναρξη ενεργοποίησης (Onset time) και την μέση τιμή ποσοστιαίας ενεργοποίησης (Mean amplitude) του ορθού κοιλιακού μυός. Τα δεδομένα αυτά αναλύθηκαν περιγραφικά και στατιστικά (μέσω t-test ανεξάρτητων δειγμάτων) ώστε να συγκριθούν οι ομάδες μεταξύ τους.
Αποτελέσματα: Το δείγμα αποτελούταν από 20 γυναίκες με μέσο όρο (μ.ο) ηλικίας 32.25±10.6 και δείκτη μάζας σώματος (BMI) με μ.ο 22.10±1.7. Τα άτομα, χωρίστηκαν σε γυναίκες με ΔΟΚ, με μ.ο ηλικίας 41±6.5 και μ.ο BMI 22.3±1.2 και γυναίκες χωρίς ΔΟΚ, με μ.ο ηλικίας 23±2.3 και μ.ο BMI 22±2.1. Μεταξύ των δύο ομάδων, υπήρχαν στατιστικές διαφορές στον μέσο όρο της απόστασης της λευκής γραμμής αλλά και στην ηλικία. Από τα ΗΜΓ δεδομένα, προέκυψε στατιστικά σημαντική διαφορά στην τιμή έναρξης ενεργοποίησης του αριστερού άνω ορθού κοιλιακού κατά τη δοκιμασία της δεξιάς πλάγιας σανίδας. Πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες χωρίς ΔΟΚ παρουσίασαν γρηγορότερη ενεργοποίηση σε σχέση με τις γυναίκες με ΔΟΚ (1.6±1.8s έναντι 18.6±23.3s). Στις τιμές της μέσης ποσοστιαίας ενεργοποίησης δεν προέκυψαν σημαντικά ευρήματα ανάμεσα στις δύο ομάδες. Όμως παρατηρήθηκε σημαντικό ποσοστό ενεργοποίησης του ορθού κοιλιακού κατά τη δοκιμασία της σανίδας και της αριστερής γαστέρας του ορθού κοιλιακού κατά την διάρκεια της αριστερής πλάγιας σανίδας.
Συμπεράσματα: Συμπερασματικά, εντοπίστηκαν διαφορές μεταξύ της ομάδας πειράματος και της ομάδας ελέγχου όσο αφορά τα δημογραφικά τους προφίλ, την απόσταση της λευκής γραμμής και τον χρόνο ενεργοποίησης ορισμένων μυών. Η ΔΟΚ, μπορεί να επηρεάσει τα πρότυπα ενεργοποίησης των κοιλιακών μυών και να παρουσιάσουν διαφορετικές στρατηγικές ενεργοποίησης σε σχέση με άτομα χωρίς ΔΟΚ. Επιπλέον, οι λειτουργικές δοκιμασίες και κυρίως η σανίδα, αποτελούν ασφαλείς επιλογές οι οποίες ενεργοποιούν σημαντικά τον ορθό κοιλιακό μυ. Η δυνατότητα συμμετοχής μεγαλύτερου δείγματος και ενδεχομένως γυναικών με μεγαλύτερες τιμές IRD χρήζει περεταίρω διερεύνησης.
Introduction: During pregnancy, the female body changes physically, hormonally and psychologically in order to create a safe environment for the fetus to develop. These changes, especially the physical ones, are rapid, resulting in a risk of developing complications and/or physical problems. One such complication is diastasis recti abdominis (DRA), which is a condition in which there is a separation of the two bellies of the rectus abdominis muscle from the linea alba due to its distension. DRA occurs mainly in women during pregnancy, but in many cases persists after pregnancy. DRA, can result in secondary complications which can dramatically reduce a woman's quality of life such as back pain, pelvic pain, childbirth difficulties and body image issues. At the same time, DRA is a research subject that brings controversy in the scientific community regarding the criteria for diagnosis, its effects and management, and the exact functional muscle performance of the rectus abdominis under distension has not been elucidated. Therefore, further investigation of this condition is necessary.
Purpose: The purpose of this research study is to conduct an experimental study to investigate the electromyographic (EMG) activity of rectus abdominis muscles in women with and without DRA, specifically, rectus abdominis onset time and mean amplitude during selected functional trunk tests.
Methods: A convenience sample of women participated in the study and were divided into groups, women with DRA (experimental group) and without DRA (control group). The sample was evaluated using diagnostic ultrasound at three points to measure the inter-recti distance (IRD) to determine the presence or absence of DRA and furthermore, split them into groups. These two groups were evaluated by EMG in three selected functional tests involving muscle and functional activity of the anterior abdominal wall and trunk. Electrodes were applied to the rectus abdominis muscle (in the upper and lower part of each rectus abdominis). The functional tests consisted of the plank, the bilateral side bridge, and McGill's trunk flexor endurance test. For the EMG data collected via the Noraxon system, processing was performed to derive values for onset time and mean amplitude of the rectus abdominis muscle. The data were analyzed descriptively and statistically (via independent samples t-test) to compare the groups with each other.
Results: The sample consisted of 20 women with a mean age of 32.25±10.6 and a body mass index (BMI) of 22.10±1.7. The subjects, were divided into women with DRA, of mean age 41±6.5 and BMI 22. 3±1.2, and women without DRA, with a mean age of 23±2.3 and BMI of 22±2.1. Between the two groups, there were statistical differences in mean IRD and age. From the EMG data, there was a statistically significant difference in the onset value of the left upper rectus abdominis during the right lateral plank test. More specifically, women without DRA showed faster activation compared with women with DRA (1.6±1.8s versus 18.6±23.3s). No significant findings were found between the two groups regarding the mean amplitude values. However, significant activation of the rectus abdominis during the plank test, and of the left side of the rectus abdominis during the left lateral plank was observed.
Conclusions: In conclusion, differences were found between the experimental group and the control group in terms of their demographic profiles, inter-recti distance of the linea alba and onset time of certain muscles. DRA, may affect abdominal muscle activation patterns and show different activation strategies compared to subjects without DRA. Furthermore, functional tests, especially the plank, are safe options that significantly activate the rectus abdominis muscle. The possibility of including a larger sample and possibly women with a higher IRD needs further investigation.
Πανεπιστήμιο Πατρών
