Στην παρούσα εργασία πραγματοποιείται μια μελέτη σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι απόφοιτοι λογοθεραπείας κατά την τελευταία πενταετία. Η λογοθεραπεία αναφέρεται στην παροχή αξιολόγησης και θεραπευτικής παρέμβασης σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν διαταραχές λόγου και ομιλίας, καθώς και δυσλειτουργίες που αφορούν στην κατάποση και την κίνηση των στοματοπροσωπικών μυών (Plante & Beeson, 2012). Στην Ελλάδα, σήμερα, λειτουργούν τρία Τμήματα σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και συγκεκριμένα στα Πανεπιστήμια Πατρών, Ιωαννίνων και Πελοποννήσου.
Οι απόφοιτοι των προαναφερθέντων τμημάτων έχουν όλοι τον τίτλο του «Λογοθεραπευτή ή Θεραπευτή του Λόγου», μπορούν να αποκτήσουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος που εκδίδεται από το Υπουργείο Υγείας και μπορούν να απασχοληθούν στον τομέα της Λογοθεραπείας. Ειδικότερα, δικαιούνται να απασχοληθούν επαγγελματικά στον δημόσιο τομέα (οργανισμοί, σχολεία, νοσοκομεία, ιδρύματα, κέντρα ψυχικής υγείας κ.λ.π.) και να ανελιχθούν στην εκτελεστική ιεραρχία σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες ρυθμίσεις. Επιπλέον, δύνανται να εργαστούν στην εκπαίδευση και μάλιστα σε όλες τις βαθμίδες, βάσει του ισχύοντος νόμου. Επίσης, όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα, μπορούν να εργάζονται ως εξαρτώμενοι ή με άλλες μορφές ή ως ελεύθεροι επαγγελματίες σε κέντρα λογοθεραπείας και κέντρα αποκατάστασης. Έχουν, επίσης, το δικαίωμα να παρέχουν κατ' οίκον υγειονομική περίθαλψη στους ασθενείς. Μπορούν, επίσης, να ιδρύουν ιδιωτικά κέντρα λογοθεραπείας και αποκατάστασης που παρέχουν υπηρεσίες αποκατάστασης με την υποχρεωτική πρόσληψη σχετικών επαγγελματιών, σύμφωνα με τις διατάξεις της ισχύουσας νομοθεσίας.
Από την δημιουργία της πρώτης σχολής λογοθεραπείας, ενώ έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια, ο κλάδος των λογοθεραπευτών έχει αντιμετωπίσει και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ένα σύνολο προκλήσεων. Στις προκλήσεις αυτές εντάσσεται το ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις οι απόφοιτοι ως μοναδική διέξοδο εργασίας έχουν τον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα τα ιδιωτικά κέντρα Λογοθεραπείας ή ειδικής αγωγής, όπου σχεδιάζονται και παρέχονται εξατομικευμένες παρεμβάσεις σε παιδιά και εφήβους που χρήζουν λογοθεραπείας, ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης. Παρότι υπάρχει υποστήριξη από το κράτος στους τομείς αυτούς, πριν περίπου πέντε χρόνια, με απόφαση του Υπουργείου Υγείας, η χρηματοδότηση αυτή μειώθηκε δραστικά. Τέτοιες αποφάσεις θίγουν τη συχνότητα των παρεχόμενων παρεμβάσεων, καθώς και την ποιότητα αυτών, αλλά και την επαγγελματική αποκατάσταση των λογοθεραπευτών. Ταυτόχρονα, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι απόφοιτοι των τμημάτων λογοθεραπείας είναι αρκετές, ως εκ τούτου η μελέτη του ζητήματος συνιστά θέμα επίκαιρο και διαχρονικό.
Αξιοσημείωτο είναι πως βιβλιογραφία, που να αναφέρει τον τρόπο με τον οποίο οι λογοθεραπευτές μπορούν να αναγνωρίσουν τις δυσκολίες του επαγγέλματος και να ανταποκριθούν πετυχημένα σε αυτές, είναι περιορισμένη. Με την παρούσα έρευνα, θα διερευνηθούν οι απόψεις τους σχετικά με το ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην σύγχρονη ελληνική εργασιακή πραγματικότητα. Αναλυτικότερα, η στόχευση της συγκεκριμένης έρευνας έγκειται στο να αναδείξει πώς μπορεί η γνώση και η αναγνώριση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι λογοθεραπευτές σήμερα να βοηθήσει στην αντιμετώπιση και στην βελτίωση των εργασιακών τους συνθηκών για να τους οδηγήσει στο να ανταπεξέλθουν επιτυχώς στις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής.
Πανεπιστήμιο Πατρών
