Η παρούσα διάλεξη ξεκίνησε με τον καθορισμό του πλαισίου έρευνας στη
βιοκλιματική αρχιτεκτονική και την ανάλυση της ιστορικής της εξέλιξης. Στη συνέχεια,
μελετήθηκαν και διαχωρίστηκαν τα συστήματα βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής. Μετά την
ανάλυση διεθνών παραδειγμάτων, καθώς και ελληνικών, καταλήξαμε να εστιάσουμε στους
κινδύνους ισοπέδωσης της τοπικής αρχιτεκτονικής εξαιτίας του βιοκλιματικού σχεδιασμού.
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική οφείλει να επιδιώκει την ισορροπία ανάμεσα στη
βιοκλιματική παράμετρο και την πολιτιστική κληρονομιά, ενσωματώνοντας τόσο τα
παραδοσιακά όσο και τα σύγχρονα υλικά. Αυτή η προσέγγιση προϋποθέτει έναν
δημιουργικό διάλογο ανάμεσα στη βιωσιμότητα και τη διατήρηση της πολιτιστικής
ταυτότητας, ώστε να κατασκευάζονται καινούργια κτίρια που ανταποκρίνονται στις
περιβαλλοντικές απαιτήσεις και να εντάσσονται στον τόπο. Ωστόσο, οι τρέχουσες τάσεις του
βιοκλιματικού σχεδιασμού, καθώς και η εισαγωγή νέων τεχνολογιών και υλικών, αν και
αναγκαία για την ενεργειακή απόδοση, δεν ευθυγραμμίζονται πάντα με την παραδοσιακή
αρχιτεκτονική, οδηγώντας συχνά σε μια ομογενοποίηση του δομημένου περιβάλλοντος εις
βάρος των πολιτιστικών παραμέτρων, αποτυγχάνοντας να συνδεθούν με τις πλούσιες
ιστορικές αφηγήσεις που είναι ενσωματωμένες στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική.
Με την χρήση τοπικών υλικών μειώνει το περιβαλλοντικό αποτύπωμα, αλλά
ταυτόχρονα ενισχύει την αυθεντικότητα και τη διαχρονική συνέχεια της ιστορίας. Η
συνεργασία με την τοπική κοινότητα είναι εξίσου καίρια για να διασφαλιστεί ότι οι
αρχιτεκτονικές λύσεις αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και τις αξίες των κατοίκων,
δημιουργώντας έτσι πιο λειτουργικά και συναισθηματικά συνδεδεμένα περιβάλλοντα. Ο
σχεδιασμός, επομένως, δεν πρέπει να είναι μόνο τεχνικό εγχείρημα, αλλά να περιλαμβάνει
κοινωνικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντικές παραμέτρους. Έτσι, η αρχιτεκτονική μπορεί να
ενσωματώσει τις παραδοσιακές αξίες μέσα σε έναν σύγχρονο σχεδιασμό, δημιουργώντας
βιώσιμα και αρμονικά περιβάλλοντα που αντικατοπτρίζουν την πολιτιστική και ιστορική
πολυπλοκότητα κάθε τόπου.
(EL)
Thecurrentlecturebeganbydefiningtheresearch
frameworkinbioclimaticarchitectureandanalyzing
itshistoricalevolution.Next,bioclimaticarchitecture
systemswerestudiedandcategorized.Afteranalyzing
internationalandGreekexamples,wefocusedonthe
risksofhomogenizinglocalarchitecturedueto
bioclimaticdesign.Modernarchitecturemustaim to
balancebioclimaticconsiderationsandcultural
heritage,incorporatingbothtraditionalandmodern materials.Thisapproachrequiresacreativedialogue
betweensustainabilityandpreservingcultural
identity,sothatnewbuildingsmeetenvironmental
demandswhileblendingwiththeirsurroundings.
However,currenttrendsinbioclimaticdesignandthe
introductionofnewtechnologiesandmaterials,
althoughnecessaryforenergyefficiency,donot
alwaysalignwithtraditionalarchitecture,often
leadingtothehomogenizationofthebuilt
environmentattheexpenseofculturalelements.This
resultsinafailuretoconnectwiththerichhistorical
narrativesembeddedintraditionalarchitecture.The
useoflocalmaterialsreducestheenvironmental
footprintwhileenhancingauthenticityand
maintaininghistoricalcontinuity.Collaboratingwith
localcommunitiesisequallycrucialtoensurethat
architecturalsolutionsreflecttheneedsandvaluesof
theresidents,thuscreatingmorefunctionaland
emotionallyconnectedenvironments.Therefore,
designshouldnotbemerelyatechnicalendeavorbut
mustincludesocial,cultural,andenvironmental
factors.Thisway,architecturecanintegrate
traditionalvaluesintocontemporarydesign,creating
sustainableandharmoniousenvironmentsthatreflect
theculturalandhistoricalcomplexityofeachplace.
(EN)
National Technical University of Athens
